Donderdag 19 oktober jl. ontvingen 19 premaster-studenten Zorgethiek en beleid hun diploma. De premaster Zorgethiek en beleid is bedoeld voor studenten en afgestudeerden van andere universiteiten en hogescholen die de master Zorgethiek en beleid willen volgen, maar niet de juiste vooropleiding hebben om direct te kunnen instromen.
Tijdens de uitreiking las Anniek Dortmans haar zelfgeschreven gedicht voor. Haar gedicht staat hieronder, maar eerst stellen we een paar vragen aan Anniek.
Waarom ben je de premaster gaan volgen?
“Ik was zoekende naar een inhoudelijke uitdaging, nieuwe stof om me in vast te bijten. Van een vriendin hoorde ik over Zorgethiek en beleid en ben ik naar een open dag geweest. Toen viel er van alles samen: het gebouw, de kleinschaligheid, een studie midden in de speeltuin van de samenleving in plaats van alleen theorie, de mens als middelpunt van de studie. Samen met de sfeer en wat het hier ademt sprak me erg aan en paste erg bij mij.”
Wat betekende het volgen van de premaster voor jou?
“Het was een schot in de roos. Ik had niet gedacht dat er iets zou bestaan dat zo bij mij zou passen. Wat me erg beviel was de combinatie van gelijkgestemde mensen en de heel inhoudelijke cognitieve uitdaging. Ik heb geleerd op een bepaalde manier te leren denken, zonder het contact met de praktijk uit het oog te verliezen. Die combinatie heeft mij veel inzicht gegeven hoe je naar zorg kan kijken. Ik dacht er zelf al veel op deze manier over na, maar ik vond het bijzonder dat daar een studie over is.”
Kan je wat meer vertellen over waar je naar verwijst in het gedicht?
“Het gedicht is geschreven als associatief kijkend door een zorgethische lens. Het gaat over hoe mensen altijd in relatie zijn met elkaar, elkaar in hun verhalen delende; in de praktijk – bijvoorbeeld in de klas – maar ook in het leven meer universeel gezien. Met alle ambiguïteiten die daarbij komen kijken. Dat is denk ik waar zorgethiek over gaat.”
Gedicht premaster diploma-uitreiking
Hoe het gelaat van de Ander((Emmanuel Levinas, Het menselijk gelaat.))
de mens
diens vragen
een nieuwgeboren klas
twijfel
gemengd met gevoelens kan worden
alsof een donderdagavond eerder nooit anders was.
Hoe het vangen van woorden,
verhalen
(het normale leven
komt soms tussen haakjes te staan)
de kracht van letterlijk in herhaling vallen
je terugwerpt
naar waar je daarvoor nooit had durven dromen
toe te zullen gaan.
Hoe cirkels cirkels blijven
een onvermoeibare lemniscaat,
duurzaam verbonden uit blijven reiken
naar het gelaat van die willekeurige Ander
– hoe ver je dan ook tot onzichtbaar aan toe –
helemaal aan de andere kant van die cirkels staat.
Anniek Dortmans
[widget id=”footnotes_widget-2″]
0 reacties