WimJan Egtberts is als directeur Wonen & Zorg bij Stichting Zorgbalans verantwoordelijk voor het reilen en zeilen van 11 woonzorgcentra. Hij heeft een leven lang gezorgd. Eerst in de functie van verpleegkundige, daarna in talrijke bestuurlijke en toezichthoudende functies.
Zijn dagen zijn lang en nooit te voorspellen. Hij houdt van de rust en kalmte van de ochtenduren en begint daarom ook al om half zeven met het plannen van de dag. De laatste mails verstuurt hij regelmatig pas rond middernacht. Hij heeft geen bureau. Waarom zou hij ? Zijn werk ligt in de praktijk. ‘De praktijk is grillig, en tegelijkertijd onze grootste leermeester’ vindt hij. ‘Zij is niet te vatten van achter een bureau.’
Zijn verantwoordelijkheid is enorm. Zorgbalans levert intramurale zorg aan +/- 1400 mensen. De verantwoordelijkheid draagt hij uiteraard niet alleen. Hij is een uitgesproken ‘samenwerker’ en hecht even veel waarde aan het welzijn van zijn 1700 medewerkers. Het bewaken van kwaliteit en veiligheid van zorgen speelt niet alleen een centrale rol binnen de gezondheidszorg maar ook in zijn denken en doen. Terecht, want wie zou er nou genoegen willen nemen met onveilige of slechte zorg. Maar hoe bepaal je nou precies wat goede zorg is?
Wat is goede zorg?
Iedereen die in de zorg werkzaam is weet hoe moeilijk deze voor de hand liggende vraag is. Gangbare methodes van kwaliteitsverbetering zijn in de regel gericht op kwaliteitsmetingen en handelingsvoorschriften. Maar in hoeverre is goede zorg vast te leggen in cijfers en regelgeving? Als ik aan het einde van de dag kan bewijzen dat ik alle regels en protocollen heb gevolgd en formulieren heb ingevuld, heb ik dan goede zorg verleend?
Het lijkt soms alsof de mens zelf in het streven naar transparantie en perfectie op de achtergrond komt te staan. Heeft goede zorg niet ook te maken met aandacht, respect en oog voor de persoonlijke omstandigheden? Hoe bepaal je een koers tussen de eisen van wet- en regelgeving enerzijds en het omgaan met ‘menselijkheid’ anderzijds?
Voor WimJan heeft goede en menselijke zorg vooral te maken met de relatie tussen mensen. ‘Als je verzorgt zonder oog te hebben voor de opgaven en wensen van een ander heb je een grote kans dat zorg wel volgens de regels is, maar niet aankomt.’ Datzelfde geldt volgens hem ook voor de relatie tussen zorgverleners onderling: ‘Als ik beslissingen neem zonder oog te hebben voor de opgaven en wensen van mijn medewerkers heb ook ik slechte zorg verleend.’
WimJan is een groot voorstaander van zorgethisch gedachtegoed. Zorgethiek belicht juist de kanten die cijfermatig niet te vatten zijn. Het gaat met name om de mens in al zijn facetten. Relaties en verbondenheid staan hier centraal, net als emoties en het besef dat goede zorg mensgerichte zorg is.
0 reacties