Onder de bezielende leiding van Esther van Rijswijk onderzoeken we vanavond belangrijke vragen met betrekking tot de toekomst van onze verzorgingsstaat. De zaal zit vol. We zitten op de eerste rij en kijken om ons heen; er zijn vanavond verbazingwekkend veel jonge mensen naar De Nieuwe Liefde gekomen. Het meisje naast ons dat in de horeca werkt legt ons uit dat dit véél interessanter is dan aan de bar hangen. Onze verwachtingen zijn hooggespannen.
Column
Hanna Bervoets trapt de avond af met een column. In een razend tempo schetst ze ons het beeld van háár werkelijkheid: waar ze zich het afgelopen jaar geen enkele zorg maakte over de verzorgingsstaat doet ze dat nu bijna dagelijks. Als enig kind en ZZP’er vraagt ze zich af of ze later nog wel tijd heeft om, naast het verzorgen van haar ouders, columns te schrijven? En wie betaalt straks de zorgkosten als zij oud en ziek is? De zaal begint warm te lopen. Hier een oh, daar een ah, gevolgd door een daverend applaus.
Minicollege
Om meer grip op de materie te krijgen volgt een Minicollege over de geschiedenis van onze verzorgingsstaat. Actieonderzoeker Harry Kruiter neemt ons mee naar 1650. In Kampen zet men dan alle mensen die niet voor zichzelf kunnen zorgen de stad uit: opgeruimd staat netjes. Ook omliggende steden gaan over tot dit besluit. Maar als de mensen die niet voor zichzelf kunnen zorgen de gewassen van de tussenliggende akkers beginnen op te eten is men gedwongen tot een ander besluit; deze mensen moeten worden ingesloten in plaats van buitengesloten. Anders wordt iedereen er slechter van. Zo gezegd, zo gedaan, de verzorgingsstaat is ontstaan.
Harry neemt ons vervolgens met veel humor en weinig feiten mee langs de ondoorgrondelijke wegen van Johan de Wit, Thorbeckes eerste armenwet, de inzet voor armen door kerken. We koersen gestaag af op de dilemma’s van deze tijd: verweesde staat of verzorgingsstaat van de toekomst? In ieder geval nog geen ideale participatiemaatschappij. [pullquote]”Blijkbaar zijn we onze eigen oplossingsvermogens voor een publiek probleem kwijt geraakt.” – Harry Kuiter, Actieonderzoeker[/pullquote]
In de zaal horen we licht gesputter. Want was het niet de staat die ons na de Tweede Wereldoorlog stimuleerde flexibel te zijn en onze geboortegrond te verlaten voor betaald werk elders in het land? Zodat we voldoende welvaart op konden bouwen om anderen voor onze ouders te laten zorgen? En dat moet nu weer worden teruggedraaid? Wéér verhuizen en geen tijd voor betaald werk omdat je voor je eigen ouders moet zorgen? Sputter, sputter, het debat komt nu echt op gang.
Wederkerigheid
De tweede gast wordt geïntroduceerd: Ferry Koster. Hij heeft er de afgelopen jaren voor gezorgd dat er een solidariteitsscan werd ontwikkeld. Helaas zijn er nog geen effecten in de praktijk gemeten, maar Ferry is positief. De mens handelt nu eenmaal vanuit het perspectief van de wederkerigheid. Hij kon het gelukkig zelf onderzoeken toen hij onlangs met een kapotte motor voor zijn deur stond en werd geholpen door een vrouw. Op de vraag waarom de vrouw hem hielp antwoordde ze: “Ik hoop dat iemand anders dit ook voor mij doet als ik in dezelfde situatie kom.” Zie hier, er is hoop.
Pa in Breda
De derde gast op het podium is Tarik Yousif. Hij wordt geïntroduceerd als cultureel ondernemer en alleskunner. Vanavond wil hij eens geen visie hebben over hoe de verzorgingsstaat er in de toekomst uit moet zien.
Hij probeert nu vooral de problemen met zijn eigen vader op te lossen. Na grondig onderzoek blijkt dat allochtone oude mannen met Alzheimer alleen in een verzorgingstehuis in Breda terecht kunnen. “Maar wat moet ik met een Pa in Breda?” Al vaders nazaten wonen in het centrum van het land.
Tarik overweegt de problemen in zijn verzorgingsstaat op te lossen door centrale en regionale regels aan zijn laars te lappen. Hij gaat misschien gewoon een verzorgingstehuis op maat in Amsterdam openen waarin zijn vader zich verzorgd en thuis zal voelen. Volgens Harry past deze cowboy actie precies bij wat er voor de toekomst moet gebeuren; niet bureaucratiseren maar eenvoudigweg doen. Het moet maar het eens klaar zijn met het organiseren van veel te dure en onpraktische oplossingen in de zorg. Met het zelf verzorgen van je vader als mogelijke taakstraf.
Het dilemma waarmee de gasten de zaal inkwamen is er duidelijk nog steeds: de verzorgingsstaat kan niet meer uit en de huidige dragende generatie wil en kan niet zoals vroeger zelf voor haar eigen ouders zorgen. Mijn achterbuurman mompelt nog een mogelijke oplossing; hij is gewoonweg vergeten zichzelf voort te planten. Zijn nageslacht heeft in ieder geval geen participatieproblemen.
Geen conclusie
Esther probeert de bijeenkomst naar een goed einde te leiden. Antwoorden op de vragen zijn er niet gekomen en Harry constateert dat we blijkbaar onze eigen oplossingsvermogens voor een publiek probleem kwijt zijn. Wij van ZorgEthiek.nu zijn misschien een tikje teleurgesteld. En natuurlijk begrijpen we dat het niet mogelijk is om dit soort complexe problemen op een donderdagavond in twee uur op te lossen. Het is hier tenslotte geen bar.
Afsluitend stellen we aan de programmamaakster voor om op korte termijn een vervolgdebat te organiseren, dan met Minister Schippers in de hoofdrol. Dat is ook iets beter voor het vrouwen quotum op het podium. Hier is positief op gereageerd..
Dus houdt u de agenda van De Nieuwe Liefde in de gaten.
Blogfoto: Google Earth
0 reacties