Ik sta te wachten voor het stoplicht bij het Ledig Erf wanneer ik opeens ‘Hallo Hanneke’ naast me hoor. Wanneer ik opzij kijk zie ik dat het Benno is, een man van middelbare leeftijd waarmee ik vijf jaar wekelijks contact heb gehad. Hij kwam elke dag eten in de eetvoorziening voor dak- en thuislozen waar ik destijds werkte als vrijwilliger. Ik ben blij verrast dat hij mijn naam nog weet en we rijden samen een eindje op over de Oudegracht. Het blijkt goed met hem te gaan, hij woont met veel plezier in een woonproject in het zuiden van Utrecht en is nu op weg naar de eetvoorziening.
Op deze plek in het centrum van Utrecht kunnen dak- en thuislozen voor een paar euro een warme maaltijd krijgen. Los van de gezonde en gevarieerde maaltijd is het samen eten hier een doel op zich. Waar voor velen van ons de (gezamenlijke) avondmaaltijd een dagelijks terugkerende routine is waar we niet over nadenken is het voor veel van de gasten hier een belangrijk en structurerend moment van de dag. Tijdens deze twee uur zijn ze even geen ‘dakloze’, ‘verslaafde’ of ‘prostituee’ maar gewoon een deelgenoot aan de maaltijd en gesprekspartner. Hier kunnen mensen die overdag vaak opgejaagd worden of juist niet gezien worden tot rust komen.
Mijn zorgdroom is dat deze voorzieningen in de toekomst heel normaal zijn, geen zorgen hebben over of ze nog wel subsidie zullen krijgen en hun waarde niet hoeven aan te tonen door middel van extern opgelegde criteria. Want hun waarde is gelegen in menselijkheid, medeleven, aandacht, tijd en ruimte voor de ander.
Wanneer ik dan nog even verder droom zie ik dat deze maaltijden niet enkel gericht zijn op dak- en thuislozen maar dat iedereen aanschuift. Dat deuren open staan op verschillende plekken in de stad. Want juist in de zorg voor een gezamenlijke maaltijd en het samen nuttigen hiervan ontstaat de ruimte voor werkelijke ontmoetingen van mens tot mens.
0 reacties