Iedereen was druk en had geen tijd voor mij. “Ik kom zo bij u,” was de standaard reactie, maar het duurde en het duurde maar. Ik probeerde rustig te blijven zitten achter mijn kartonnen bekertje met lauwe koffie, maar werd moe van het heen en weer gedraaf. Onwillekeurig dacht ik aan het liedje van Herman van Veen: “Opzij, we hebben vreselijke haast,” “Vandaag geen tijd, een andere keer misschien.”
Ik probeerde op te vangen waar al die drukte over ging en hoorde woorden als: cliënt, cliëntsysteem, kosten, management, ebp, fractuur op 41C en ik vroeg mij af: “Waar gaat dit over? Ben ik wel aan het goede adres?”
Vermoeid van al die drukte om mijn heen en de onbegrijpelijke taal viel ik in slaap. Het was rustig en ik kwam tot rust.
Er kwam iemand naar mij toe en vroeg of ik trek had in koffie. Ik hoorde een belletje uit een van de kamers. “Dag mevrouw Zorge, u had gebeld?” zei een vriendelijke stem. “O, maar dan gaan we dat toch even rustig voor u in orde maken. Is uw man nog op bezoek geweest? En uw dochter was er ook hè, zag ik.”
Opeens werd ik wakker. Ik had gedroomd, realiseerde ik mij en ik dacht: “Wat mooi toch als je zo’n rustige omgeving kunt creëren. Wat mooi, als je als naaste iemand kunt en wilt helpen, zodat die ander er baat bij heeft. Wat mooi als je dat ook in de taal tot uitdrukking kunt brengen. Dan gaat het over de familie van mevrouw Zorge, in plaats van over het cliëntsysteem.” Met woorden als aandacht, geduld, compassie, dienstbaarheid, beschrijven we toch een andere zorg dan met de woorden die ik vóór mijn droom opving, dacht ik.
Zou dat niet mooi zijn, droomde ik verder, een taal te bezigen, woorden te gebruiken waarmee wij aangeven wat wij goed vinden in zorg en dat dan ook omzetten in handelingen. Maar ja – “I had a dream …”
0 reacties