Weduwe of alleenstaand?

Daar loop ik weer. In mijn datingprofiel staat ‘weduwe’, bij hem staat ‘gescheiden’. Rondje na rondje wandelen we op 1,5 meter van elkaar. Het voelt onwennig, we zijn aan het aftasten. Hij klaagt over het weer, de modder en ‘de rest’. Ik zet mijn capuchon op en probeer hoogte te krijgen van de man naast mij. Dan vraagt hij ineens: ‘Hoe voel je je eigenlijk? Weduwe of alleenstaand?’

Weloverwogen opwelling
De dag dat ik na een ‘weloverwogen opwelling’ een advertentie op een datingsite plaatste, is ook de dag dat ik mijn trouwring af heb gedaan. Het is ruim drie jaar na het overlijden van Bert, ik denk dat het proces door de eenzaamheid vanwege de Coronamaatregelen versneld is. Ik mis heel veel contact(en).

Op zijn sterfbed zei Bert al dat ik maar ‘gauw een nieuwe vent moest vinden.’ Dus op dat vlak ervaar  ik geen schuldgevoel. Tegen vriendinnen en familie zeg ik als ik een wandeling aankondig lachend dat ik hem ken uit ‘de catalogus’.  

Nadenken
Terwijl we voortstappen zeg ik ‘Goede vraag’ tegen hem. Het leukste aan deze wandeling vind ik dat hij mij dwingt tot nadenken. ‘Weduwe of alleenstaand’, herhaal ik. ‘Ik wil heel graag weer vooruit kijken in het leven. En ik ervaar ook de behoefte aan een partner. Dus van ‘weduwe’ verander ik denk ik steeds meer in ‘alleenstaande’,  voeg ik nog toe.

Hij neemt er genoegen mee maar ik niet.

Dolende zielen
Ik heb geen ‘klik’ met deze meneer en hij ook niet met mij. Wanneer de ‘klik’ tussen ons anders  was geweest had ik misschien ook anders geantwoord. Thuis zie ik op ‘de site’ weer iemand die wil afspreken.  Ik vraag mij af of ik er iets mee wil. Ineens ben ik zo intens verdrietig

‘Alleenstaand’ dekt de lading niet. Aan het feit dat Bert en ik niet meer samen zijn is geen keuze van één, twee of beiden voorafgegaan. Hij is ontrukt aan het leven.  Zijn leven is opgehouden maar ik moet door. Mijn identiteit is nog steeds verbonden aan Bert, ik ben zijn weduwe. Op sommige momenten draag ik dit gemis. Op andere momenten twijfel ik toch aan mijn veerkracht.

Maar ik voel dat er ook ruimte ontstaat voor weer een nieuwe verbinding. De mensen die ik ken vormen meestal een setje, maar als ik op een datingsite kijk ziet de wereld er ook anders uit: wat zijn er een boel dolende zielen. Zielen die nu allemaal in weer en wind rondjes lopen met een ‘online-afspraak’ in de hoop iemand te vinden. In de hoop op een match. In de hoop op liefde.

Ik heb er ineens helemaal geen zin meer in.

Weduwe èn alleenstaand
Ik kan mijzelf redden, verdien mijn eigen geld, heb een huis, auto, noem maar op. Het leven met mijn dochter en de grote bonuskinderen heb ik opgepakt en ik kan ook best alleen zijn, ik heb geen ‘redder’ nodig. Toch mis ik heel vaak een gesprek met een volwassene, een arm om mij heen, iemand die van mij houdt en waar ik van houden mag.

Maar mocht er ergens ‘een match’ voor mij in het verschiet liggen, dan zal hij Bert ‘figuurlijk gesproken’ ook tegen het lijf lopen. Ons afscheid was niet vrijwillig, mijn denken aan hem is niet verdwenen.

Verder denkend besluit ik dat het antwoord tijdens de wandeling had moeten zijn: ‘Ik ben weduwe èn  alleenstaand’. Niet het één òf het ander. En misschien, als ik op een dag wel een betekenisvol gevoel heb bij de man die de vraag stelt dat ik dan antwoord: ‘Ik ben weduwe, en  vooralsnog alleenstaand’.

Bert zal altijd onderdeel blijven van mijn leven, maar ik wil wel door.

Swanny Kremer