Vragen

Communiceren lijkt zo eenvoudig. Iemand stelt een vraag, je denkt al dan niet even na en je geeft een antwoord. Een gemiddelde arts heeft minimaal zes jaar, maar meestal acht jaar of langer nodig om wettelijk een antwoord te mogen geven op alle vragen van patiënten. Vooral medische vragen zijn dan natuurlijk een grote uitdaging, daar heb je immers voor gestudeerd. Bleef het daar maar bij. Helaas voor de huisarts komen er nog vele vragen bij: vragen naar het telefoonnummer van de fysiotherapeut, naar de beste zorgverzekeraar, naar een taxi, naar de openingstijden van het laboratorium, naar medewerking aan enquêtes, naar een goed adres voor waterbedden etcetera. Onder de noemer service en klantgericht werken wordt er soms wel eens een vraag beantwoord, al valt er aan enige zelfredzaamheid van mensen nog wel een en ander te verbeteren. Vragen hoeven en kunnen daarom niet altijd beantwoord te worden. Vragen van kinderen zijn weer een geheel andere categorie. Hun onschuld en onwetendheid maken dat het juist leuk is om hen te antwoorden in zo simpel mogelijke bewoordingen. Een oefening in eenvoud voor de dokter met een blijde glimlach van het kind als beloning. Soms gaat het daarbij niet altijd even goed. Onlangs kwam een jongen van tien jaar met zijn moeder in verband met oorklachten. Nadat een en ander was onderzocht en doorgesproken, wees de knul naar een prikbord achter me. ‘Wat is dat?’ vroeg hij me. Ik zag dat er een poster hing met de voorzijde van een blad dat onder andere ging over Seks in de overgang. Ik keek moeder aan en die knikte mij vriendelijke toe. Met het idee toestemming te hebben probeerde ik: ‘Seks is dat mensen met elkaar knuffelen, en ook mensen die oud zijn doen dat met elkaar.’ Het joch keek mij en vervolgens moeder vriendelijk vragend aan, waarna moeder overnam: ‘Hij bedoelt wat de overgang is, maar dat leg ik hem dadelijk wel uit.’ Tja, ik had het kunnen weten: een knul van tien weet heus wel wat seks is. Dat heb je met al die communicatie.