Vertrouwen

Met de hond voor in het mandje op de fiets rijden we één dorpje verder. Dit jaar vieren mijn dochter en ik Oud & Nieuw bij vrienden en hun vrienden. De ‘grote kinderen’ hebben andere plannen. De meeste mensen in de huiskamer kennen wij al. Ik vind het wel een beetje spannend: zijn we geen vijfde wiel aan de wagen? Maar de sfeer is heel ontspannen. Het is fijn om onder de mensen te zijn. Zeker vandaag.

Gourmet
Op de eerste kerstdag zaten mijn dochter en ik samen achter het gourmetstel. Dat vindt ze bij Kerst passen. Maar toen de appjes van familie binnenkwamen met hele stralende gezinnen en aanhang rond rijkgedekte tafels moest ik wel even slikken. ‘Prachtig’,  reageerde mijn moeder telkens. En dat is het natuurlijk ook. Ik stuur geen foto van mijn dochter en mij terwijl we met zijn tweeën vegetarische hapjes opbakken.

Op tweede kerstdag zijn wij met elkaar, met de grote kinderen, mijn moeder en broer. We hebben gekke kroontjes op uit de Christmas-cracker. Die foto stuur ik door.

Tijd
Gedurende oudjaarsavond trekt er mist op. Als de ‘grote jeugd’ na het eten naar de stad gaat sturen ze filmpjes: het zit potdicht. Ze lopen voor de auto uit, stapvoets is al snel. Ik vermoed dat onze terugreis ook lastig gaat worden.

De volwassenen lijken zich als vanzelf in twee groepen op te splitsen. Een groep mannen en een groep vrouwen. De dames leren mij veel nieuwe spelletjes en ik win belachelijk vaak. De tijd vliegt om.

Om middernacht vind ik het heel even een beetje ongemakkelijk. De vrouwen en de mannen vormen zich weer in paren, omhelzen elkaar, en wensen elkaar een gelukkig nieuwjaar. Een kort moment voel ik mij verloren. Ik knuffel mijn dochter. Meteen daarna mengen de stellen zich weer, ‘iedereen’ wenst ‘iedereen’ geluk toe.

De kids hebben vuurwerk maar door de dikke mist zie je er weinig van. Toch zijn ze er druk mee bezig. Daarna gaan we nog even naar het dorpshuis om een drankje te drinken en anderen te feliciteren.

Mist
We hadden mogen logeren maar gaan liever naar huis. We zetten de hond in het krat voorop de fiets van mijn dochter. De hond heeft haar oren omhoog en kijkt vol vertrouwen vooruit. Veel kan ze niet zien.

Tussen de huizen gaat het nog een beetje maar als we langs het water fietsen zit het helemaal potdicht. We zien letterlijk geen hand voor ogen. We stappen af en lopen verder.

We kennen de route goed en we gidsen elkaar naar huis. Maar de bekende route heeft toch onbekende obstakels. De brug is nu bevroren en spekglad. We vinden het best spannend, zo samen in een wereld die niet meer herkenbaar is. Heel langzaam doorstaan we de kilometers in de kou terwijl we amper iets zien.

In de mist, afgesloten van alles dat bekend oogt, wordt het mij weer heel duidelijk dat mijn dochter en ik ons kerngezin zijn. Wij tweeën moeten de wereld trotseren. Net zoals met de eerste kerstdag achter het gourmetstel moeten we daar samen iets van maken. En dat is lang niet altijd eenvoudig.

Dan kijk ik naar het hondje van nog geen vier kilo dat rustig in het krat voorop de fiets zit, oren rechtop. Vol vertrouwen blikt zij vooruit terwijl wij voetje voor voetje over het gladde bruggetje gaan. En ineens in de mist heb ik een heldere blik. Alles mag dan anders zijn. Maar we staan niet alleen. Zoals de hond op ons vertrouwt en bouwt, kunnen wij dat op anderen doen. We pikken de krenten bijvoorbeeld uit de pap door met anderen zo’n avond als deze te delen. Soms zijn we alleen maar we zijn ingesponnen in heel veel relaties.

Heb vertrouwen.

Dus oren rechtop en blik vooruit!

Swanny Kremer