Vaccinatiefeestje

Nooit gedacht dat het leuk kon zijn om door het ziekenhuis gebeld te worden. Toch was het zo. Nog voor de uitnodigingsbrief gearriveerd was kreeg ik een vriendelijk telefoontje met de vraag of ik mij wilde laten vaccineren tegen Covid-19. Eerst behoorde ik tot ‘de risicogroep’, vervolgens niet meer, en toch werd ik gebeld. Ik dacht: ‘Meteen inplannen’.

Route
Zoals alle ziekenhuisafspraken nu rijd ik er alleen heen. Op de nieuwe looproute staan ontvangstloketjes. Ik word verwelkomd door een rijzige bejaarde heer met golvend wit haar. Als hij hoort dat ik mij kom laten vaccineren zegt hij met een brede lach; ‘Gefeliciteerd!’ Verrast zeg ik: ‘Zo voelt het wel.’ We grijnzen in een soort begrip naar elkaar. Hij geeft mij een uitrijkaart cadeau en zegt dat ik de blauwe lijnen op de vloer mag volgen.

Op de blauwe route kom ik enkele prachtige ‘dingen’ tegen. Een troostrijk geborduurd bankje, een beeld van een zoekend persoon en een gastvrouw. Een prachtige dame in een vrolijke jurk begeleidt mij het laatste stukje naar de wachtkamer. Ze geeft uitleg over de werkwijze: even wachten, vaccineren en daarna 15 minuten in de ‘recoveryruimte’ om te zien of er wellicht (allergische)  klachten optreden.

Het vaccineren gaat van een leien dakje. Een dame doet de administratie en een ander zet de prik. Appeltje-eitje. Ik mag door naar de ‘recoveryruimte’. Daar staat een andere dame met cowboylaarzen en luipaardjurk ‘aan het roer’. Ook een feest om naar te kijken. Ze brengt thee met een koekje langs en heeft voor iedereen een goed woord. ‘Kop d’r veur’, staat er op mijn bekertje. Het voelt bijna of ik (eindelijk weer) op een terras zit.

Earth is calling
Natuurlijk kon een ‘earth is calling moment’ niet ontbreken, iedereen die nu gevaccineerd is behoort tot de groep mensen met een verhoogd risico. ‘Waarom ben jij hier?’, vraagt een oudere heer aan een middelbare man in polo. Mensen wisselen ziekte- en risicoverhalen uit. ‘Mijn vrouw mocht niet mee naar binnen’, moppert een meneer. Ik denk: ‘Je hebt tenminste een vrouw, wat zeur je nu?‘ en betrap mij erop dat ik dit onaardig van mijzelf vind. Ook worden er verlangens uitgewisseld: ‘Kan ik straks mijn kleinkinderen weer zien? Zou ik deze zomer weer met mijn vrouw naar Spanje kunnen?’

Ik luister en ben verder stil. Rustig drink ik mijn thee. Na de 15 minuten wachten bedank ik de gastvrouw op de cowboylaarzen als zij mij een smoothie voor onderweg meegeeft. ‘Het voelt als een feestje, zo’n kinderfeestje waarbij je ook een verrassing mee naar huis krijgt’, zeg ik. ‘Alles is zo goed geregeld, vanaf de ontvangst tot aan het vertrek en alles er tussenin.’ Ze reageert blij verrast.

Als ik naar de auto loop zie ik dat de meneer die mopperde zijn arm bij zijn vrouw inhaakt. Bij gebrek aan een partner om mee ‘te vieren’ deel ik mijn vaccinatie-bericht in de familie- en de gezinsapp. Ik krijg dansende emoticons en vreugdetoeters terug. Zelfs de yin en yang fontein op het plein voor het ziekenhuis die vaak droog staat bruist vandaag van water en  leven.

Vleugelruimte?
Het vaccineren had een pittig moment kunnen worden met de nadruk op het verhoogde risico dat de groep die gevaccineerd werd loopt. Maar de situatie is op een positieve manier bijzonder gemaakt. Het was een aaneenschakeling van mens-tot-mens ontmoetingen. En ja, ik weet dat er verschillend over het vaccineren wordt gedacht. Maar voor mij voelde het als een feest, als een hoopvol moment: ‘Wordt mijn leefwereld nu weer groter? Kan er weer meer contact zijn met mensen?’ Het afgelopen jaar voelde als een cocon en nu heb ik de hoop dat er weer meer ‘vleugelruimte’ ontstaat. Los van het vaccin vakkundig toepassen is ‘mijn ziekenhuis’ in staat geweest om er een gedenkwaardig moment van te maken. Tot in de details hebben degenen die het planden en uitvoerden de moeite getroost om het goed(e) te doen, waarbij aandacht en betrokkenheid het grootste cadeau waren.

Verbonden in onze kwetsbaarheid waren wij daar. De best passende zorg kregen wij als ‘antwoord’. Dank voor dit ‘feestje’.

Swanny Kremer