Het uitwisselen van blikken; hele verhalen kunnen daarachter verscholen gaan. Soms tussen vreemden, maar helemaal wanneer je elkaar goed kent. Bijvoorbeeld bij familieleden. Mijn familie ondergaat drukke tijden. Niet dat de afzonderlijke leden veel te doen hebben – wat net als bij iedereen óók zo is – maar er ligt druk op de familie. En dan zijn die super-gewone-met-mijn-familie-momenten zo heerlijk.
Op zaterdag heeft mama mijn vriend en mij uitgenodigd om mee te eten en ’s avonds een kaartje te leggen. Mijn broertje zal er niet bij zijn, want hij gaat uiteten met zijn meisje. Mijn vader en mijn vriend hebben bij ons thuis geklust en zelfs ik – met mijn twee linkerhanden – heb kunnen helpen. Weer een stapje gezet om de dromen over ons huis realiteit te laten worden. Ik kijk uit naar de avond, gewoon samenzijn zonder iets moeten, de kookkunsten van mijn moeder en dat in een keuken die mij zo vertrouwd is. Ik ben al meer dan zeven jaar het huis uit, maar het blijft thuis. Een heel rijk en gewaardeerd gevoel, twee “thuizen”. [pullquote]Ook blijkt dat de familieleden die niet aan deze keukentafel zitten, toch prominent aanwezig zijn.[/pullquote]
We eten en hebben daarbij de luxe te mogen kiezen, half uit noodzaak en half uit wens. We praten over niks in het bijzonder, lossen een woordpuzzel op én een aantal wereldproblemen. De eerste helft van de kaartavond lijk ik degene die de kaarten op haar hand heeft. Na een paar uur begint het geluk aan tafel te draaien. Het is ouderwets gezellig en lekker comfortabel. Gelukkig kan ik prima tegen mijn verlies tijdens dit kaartspelletje. Het is ondertussen elf uur. We zitten vol in het spel, de kaarten worden harder en sneller neergelegd en ze worden op hilarische wijze vervloekt omdat ze niet het gewenste pad volgen volgens de verliezer. Plots gaat de huistelefoon van mijn ouders over.
We kijken elkaar aan. Ik wist niet dat je drie man tegelijkertijd aan kunt kijken en we doen dat alle vier. Eén blik en we denken allemaal hetzelfde. Een telefoon die gaat om elf uur ’s avonds: dat kan niet goed zijn. En in ons geval hebben we een specifieke gedachte welke informatie ons medegedeeld zal worden. Ik voel ook opluchting dat we met zijn vieren samen zijn, ongeacht het nieuws. Alhoewel op zo’n moment ook blijkt dat de familieleden die niet aan deze keukentafel zitten, toch prominent aanwezig zijn.
Mijn moeder pakt de telefoon op, zegt haar naam en luistert. “(…) Nee (…) nee (…) oké, doei”. Ik kijk goed naar mijn moeders gezicht en luister aandachtig naar haar toon. Pff, dit heeft niks te maken met waar we aan dachten, althans voor nu. We gaan verder met ons spelletje en maken nog een half woord vuil aan wat er gebeurde. De ruimte blijft vol, het is verbazingwekkend hoeveel mensen op zo’n moment in de keuken van mijn ouders passen. Alleen mijn broertje is er niet, want die mag eerst terugrijden naar het restaurant waar hij gegeten heeft. Om zijn telefoon op te halen.
0 reacties