Toekomst
Swanny beschrijft in deze column hoe zij en haar dochter stilstaan bij de belangrijke momenten die de toekomst gaat brengen.
Swanny beschrijft in deze column hoe zij en haar dochter stilstaan bij de belangrijke momenten die de toekomst gaat brengen.
‘Weer een man in pak met een laptop’ is het eerste wat ik denk als ik hem ontmoet. Ik probeer de man door de attributen heen te zien. We geven elkaar een hand en…
Mijn kleine autootje is helemaal volgeladen. In weer en wind ga ik ga van huis weg met mijn dochter en haar vriendin, ons hondje en een aantal tassen. In ‘de stad’ pik ik de…
Ze haalt mij op uit de wachtkamer en glimlacht. ‘Wil je wat drinken?’ We nemen twee glazen water mee naar boven. ‘Hoe gaat het met je?’, vraagt mijn kankertherapeut als ik zit. Natuurlijk wist…
Terwijl ik ’s avonds met mijn dochter op de bank zit en kijk naar een talentenshow komt er een appje van goede kennissen binnen. We kennen elkaar al heel erg lang, maar zien elkaar…
Het roze kleed is best zwaar als we het samen de trap optillen. De grote rol is onhandig om te tillen maar het lukt ons. Als we het kleed uitrollen in haar kamer ziet…
‘Hoe gaat het met je dochter?’ wordt vaak aan mij gevraagd. Ik vind dat zo’n moeilijke vraag. Hoe het gaat verschilt ook enorm. Meestal geef ik dan maar wat voorbeeldjes die zich in die…
Ik sta op tijd. Om kwart over acht begint mijn revalidatie en moet ik met zuignappen en al op de crosstrainer zitten zo’n 20 kilometer verderop. Dus ik zorg dat ik alles zo goed…
We hebben net ringhockey met elkaar gespeeld. Met een stok schuif je een ring door de sportzaal om de pilon van de tegenpartij omver te werpen. Sport en spel is het favoriete onderdeel van…
In mijn meest sportieve outfit zit ik op een crosstrainer. De fietsen staan in een hoefijzervorm geplaatst, alle aanwezigen revalideren na de behandeling van een vorm van kanker. Drie zuignappen op mijn lijf geven…
Ik vind de feestdagen confronterend. Iedereen om ons heen maakt plannen en doet gezellige dingen. Gezinnen zijn bij elkaar, familie-etentjes worden gehouden, feestjes gevierd. Ik vind het moeilijk om al dat onbezorgde geluk te…
‘Zes kerstmannen kan echt niet Mama’, zegt ze terwijl ze een keuze maakt. We bouwen een kersttafereel en zijn in gesprek. Juist in deze weken, op deze plek, denkt ze weer extra aan haar…
Omdat ‘de eerste verjaardag van Bert zonder Bert’ voor ons allemaal aangrijpend is gaan we het weekend waarin zijn verjaardag valt met zijn vieren weg. Mijn grote bonuskinderen, dochter en ik. Beter bij elkaar…
Het is nu 9 maanden geleden maar ik lig er weer wakker van, alsof het gisteren is geweest. Vier uur in de ochtend, ik lig op ‘mijn helft’, zijn helft is leeg. Het ging…
Mijn eerste congres ‘na alles’. Acht maanden na de begrafenis van mijn man. Drie maanden na mijn laatste chemo. Ik moest vooraf echt mijn onderzoek herontdekken. Alsof het uit een andere, parallelle, wereld stamt…
Hoe vond je ‘Doe Maar’?, vraagt ze mij. We hadden elkaars blik gevangen in de massa op het concert en elkaar van een afstandje gegroet. Het is nu zo’n anderhalve week later en we…
Ik moet een leeg kratje bier en heel veel colaflessen inleveren plus drie pakjes versturen. In de parkeerkelder heb ik naast mijn auto een boodschappenkarretje gezet om alles in over te hevelen. Na zes…
Een dag aan het infuus, dan drie dagen pillen, twee weken ‘halfje-mens’, dan weer één week redelijk te pas. En opnieuw. In totaal zes keer. Per kuur was ik aan het aftellen: nog ‘zoveel’…
‘Je moet genieten’, wordt mij weer eens verteld door iemand die geen kanker en wel een partner heeft. ‘Geniet van de tijd die je hebt.’ Ik knik dapper van ja en geef voorbeelden waaruit…
Bij de ‘plechtigheid’ waarbij we Berts leven vierden was iedereen welkom. Maar bij het crematorium gingen alleen de kinderen en ik mee naar de oven. Zo deelden we een confronterend moment, een vreselijk definitief…