Stigmabankje
In principe ben ik mooi op tijd maar bij de ingang van de kliniek krijg ik bij het controlepoortje een rood lampje. Ik moet door de toegangscontrole. Tas, jas en laarzen in een bak…
Lotgenoten
“Zo bijzonder. De lotgenotengroep bestaat uit totaal verschillende mensen. En toch valt de eenzaamheid heel even weg.” #kankercolumns
Groen monster
‘Wat ben je dapper’, hoor ik tegenwoordig vaak. Oké, ik ben net weduwe. Oké, ik heb zelf ook kanker. Oké, ik sta op het schoolplein om mijn dochter op te halen. Oké, ik moedig…
Boos
Vreselijk koud heb ik het. Alsof mijn beenmerg tot ijs is verworden en koudestralen naar mijn lichaam doorstuurt. In een dekentje gewikkeld zit ik rillend op de bank. Ik weet dat het bij de…
Ontspullen
Plank voor plank haal ik zijn kast in de slaapkamer leeg. Ik vraag mij af of andere weduwen dat ook zo snel doen na het verlies van hun man. Hij ligt nota bene nog…
Vuurdoop
De kist waarin Bert ligt staat gesloten in de woonkamer. Een paar klasgenootjes komen met hun ouders bij ons thuis langs voor het openbare afscheid plaats zal vinden. Mijn dochter vindt het fijn om haar…
Uitvaartmensen
Verbijsterd zit ik naast zijn bed. Hij voelt koud aan en ik ben koud van de chemo.Onze dochter zit hartverscheurend en toch vrij stil te snikken op de bank. Halfslachtig adequaat heb ik de…
Einde
Column van Swanny Kremer in de serie ‘Kankercolumns’. “Het einde komt onverwacht en indringend, al voelde de kat het blijkbaar wel goed aan. Je blijft verdwaasd achter maar troost je met de gedachte aan een warm afscheid.”
Willekeur
Bert ligt in zijn hoog-laagbed te doezelen. De wereld voor hem is intens klein en bestaat uit zijn bed, de postoel ernaast en zijn tafeltje met medicijnen. Dat wereldje lopen wij binnen en buiten.…
Hoop
De ‘feestdagen’ liggen achter ons. Voor mij betekent het dat de eerste chemo gaat starten. Voor Bert betekent het dat hij een buisje in zijn slokdarm krijgt waardoor hij weer kan eten. Beiden hebben…
Zwaard van Damocles
Bert helpt wat met opruimen in huis terwijl hij een slangetje in zijn neus heeft en een rugzakje op met daarin zijn sondevoeding. Het zakje maakt telkens geluid en we praten er beide tegen:…
Meeluisteren: Pfff, Gggg
Het is een wachtkamer zoals zovele, tenminste op het eerste oog. Maar dit is een wachtkamer waar je echt niet wilt zijn. Ik zit op een kunststofstoel aan de leestafel met verouderde tijdschriften bij…
Samen kanker
We zitten thuis aan onze ronde tafel met een glas wijn, hij rood en ik wit. De kamer is ons vertrouwd maar de situatie is zo onwerkelijk. En toch is het echt waar. Vandaag…
Onmondigheid
Ik kom al anderhalf jaar met lood in mijn schoenen bij deze arts. Iedere drie maanden kom ik voor controle sinds bij een bloedonderzoek bleek dat er iets goed mis zat. Hij zit dan…
De ‘Kankercolumns’
In de serie ‘De kankercolumns’ reflecteert Swanny Kremer in alle openheid op jaar van groot verlies, hoop en wanhoop, angst, heel veel verdriet en telkens weer houvast zoeken en opkrabbelen.
“Ik doe het omdat ik denk dat een inkijkje in ons leven inzicht kan geven aan ‘anderen’”
Categorieën
- Curatieve zorg
- Democratie & Burgerschap
- Informele zorg
- Inspiratie & Persoonlijke verhalen
- Klimaat & Duurzaamheid
- Leven met een beperking of ziekte
- Onderzoek & Inzichten
- Professionele dilemma’s & Moreel beraad
- UvH Onderwijs
- Zingeving & Geestelijke Verzorging
- Zorg & Mensen in kwetsbare posities
- Zorg rond geboorte
- Zorg rond laatste levensfase
- Zorgbeleid & Organisatie
