Stomste verjaardag ooit

Omdat ‘de eerste verjaardag van Bert zonder Bert’ voor ons allemaal aangrijpend is gaan we het weekend waarin zijn verjaardag valt met zijn vieren weg. Mijn grote bonuskinderen, dochter en ik. Beter bij elkaar dan apart in verdriet, denk ik. Ik huur een appartement via Airbnb in een prachtige kerstmarktstad. Want dat deden we graag met elkaar: naar een Kerstmarkt gaan en genieten van de sfeer en een glühwein.

Vorig jaar

Bij het boeken van het appartement kan ik niet anders dan terugdenken aan vorig jaar op zijn verjaardag.  Al meer dan een jaar was mijn ontdekte kanker stabiel tot ik toch steeds vermoeider raakte. In het daarop volgende half jaar groeide in mijn hals een bult die met de dag leek toe leek te nemen. Uiteindelijk leek het alsof ik een gehele rookworst in één keer had ingeslikt zodat die als een driekwart ring om mijn hals hing. Ik deed mijn haar er steeds voor, maar daarmee was het nog niet ‘weg’. Het werd tijd voor een scan. Deze werd gepland op Bert’s verjaardag, heel vroeg in de ochtend. Terwijl ik doodsbenauwd was voor wat ze verder zouden vinden mopperde Bert: ‘Dit is de stomste verjaardag ooit.’ Ik voelde mij nog schuldig ook.

We wisten toen niet dat het zijn laatste verjaardag zou zijn.

Heden

Ik word wakker in ons gehuurde appartement. De grote kinderen van 25 en 27 slapen nog. Die gingen ‘gisteren’ even een biertje drinken in de stad. Het werden er heel veel. Ieder heeft zo zijn eigen manier van omgaan met verdriet.

Ik zeg in mijzelf: ‘Je had het fout Bert. Vandaag is je stomste verjaardag ooit. Je bent er niet eens bij!’ Onze dochter rommelt wat rond met haar telefoontje als ik wat triest ga douchen. De aanwezige douchegel ruikt verrassend lekker naar rozen. Als ik aangekleed de badkamer uitstap staat mijn dochter voor de deur. Ze houdt een wit schoteltje voor zich uit. Daarop een gepeld mandarijntje dat ze in de vorm van een zon heeft gelegd. Ik krijg een brok in mijn keel. Ze is 11 jaar oud en probeert haar moeder troost te bieden. Ik omarm haar zo intens dat ze er een beetje van schrikt. Maar het heeft gewerkt, ik knap er echt van op.

Als we later met z’n vieren ontbijten maken we plannen voor deze ‘Bert-dag’. Het moet niet alleen een verdrietige dag zijn, ‘Dat had Papa ook niet gewild’, zijn de kinderen het met elkaar eens. We besluiten om een kaars te branden in de grote kathedraal. Na het ontbijt lopen we naar het centrum en met elkaar herdenken we Bert. De jongste steekt de kaars aan en plaatst die op een schitterend koperen plateau. Het is een intiem moment.  

Kerstmarkt

Als we de kathedraal uitlopen staan we midden op de Kerstmarkt. De markt waaraan we zoveel mooie herinneringen hebben. We gaan op zoek naar ‘ons tentje’. Een mooi glühweinstalletje waar je ook binnen kunt zitten. Bonuszoon heeft nog scherp op zijn netvlies hoe dat eruit moet zien. En we vinden het.

Het is nog vroeg in de middag als wij glühwein en een chocomel bestellen. We brengen een toost uit op Bert. Ik vind het zo jammer dat ik niet geloof dat Bert ons zou kunnen ‘zien’, maar wat zou hij blij zijn geweest dat we samen zijn. In ieder geval voel ik mij hierom warm van binnen.

We vragen de mevrouw van het glühweintentje een foto van ons te maken. Terwijl wij een toost uitbrengen drukt zij af.

Samen

We hebben getoost op Bert. We hebben samen stilgestaan bij het verdriet, vervolgens ook getoost op Berts leven en dat een beetje gevierd. In ‘ons glühweintentje’ hebben we het over zijn korte ziekbed en hoe we soms nog niet kunnen geloven dat hij er niet meer is.

Dan besluiten we de gemaakte foto als kerstkaart te gaan versturen.  ‘Welke tekst?’, vraag ik. En de kinderen bespreken dat het leven onzeker is. ‘Zo ben je er, en zo ben je er niet meer’ zegt mijn bonusdochter. De conclusie is dat het mooi is als je de dag kunt plukken. De tekst voor de kerstkaart wordt door de kinderen bedacht. Onder ‘de foto in kerstsfeer’ waar wij met elkaar een toost uitbrengen staat:

‘Geniet van ieder moment’.

Swanny Kremer