Ik zag de patiënt voor het eerst, hij woonde nog maar kort in Gouda. Zijn kersverse buurman had mij aanbevolen: da’s een goeie huisarts, die neemt je tenminste serieus! Met deze introductie begon de nieuweling het gesprek en onmiddellijk was ik op mijn hoede. Waarom kreeg ik al een compliment, ik had nog niets voor hem gedaan? Werd ik ingepakt, was het een waarschuwing dat ik mijn best moest gaan doen voor hem of waren het gemeende groeten van zijn buurman?
De verwachtingen waren in ieder geval al hooggespannen en dat maakte mij onzeker. De nieuwe patiënt had een dik dossier bij zich van de vorige huisarts en hiermee onderbouwde hij zijn grootste klacht: hij had al jarenlang nekpijn en niemand nam hem serieus! Hier scheidden zich al onze wegen.
Daar waar het dikke dossier voor hem een teken was van het kastje naar de muur te zijn gestuurd, was het voor mij een teken dat zijn klachten wel degelijk serieus waren genomen. Ik hield dit voor me en herhaalde zijn laatste zin: u voelt zich niet serieus genomen? Waarna hij zijn lange lijdensweg uiteenzette en eindigde met een wanhopig appèl om een verwijzing naar iemand die hem echt van de pijn af kon helpen. Serieus genomen worden was voor hem kennelijk gelijk aan garantie op een goed resultaat.
Vele patiënten schoten door mijn hoofd. Ondanks het vele luisteren en de kruiwagens vol onderzoeken, behandelingen en begrip, werd bij hen de frustratie over de ondraaglijkheid van het leven waarin niemand hen verlichting kon brengen, afgewenteld op de hulpverlener: u neemt mij niet serieus want ik krijg niet wat ik wil.
Ik stelde me maar zeer nederig op naar mijn nieuwe patiënt. Tegen zo’n dik dossier kon ik niet op. De buurman had misschien wel ongelijk, ik was eigenlijk niet zo’n goede dokter want ik vreesde dat ik hem niet van zijn pijn af kon helpen. Heel soms zie ik hem nog. Of hij zich serieus genomen voelt door mij weet ik niet, in ieder geval is het dikke dossier nog steeds in mijn bezit.
1 reactie
Ans
Klopt precies.
De meeste artsen zijn wel mensen mens.
En nemen je klachten serieus.
Deze arts? zeker niet dat klopt.
Hij mist ten ene male zelfkennis en zelfkritiek.
(zie dat hij zijn eigen vreemde gedachten nog opschrijft ook, dus blijkbaar gewoon vind?!)
Komt niet sympathiek over.
Jammer.