Relatie

Wonderlijk eigenlijk wat er gebeurt tussen een dokter en een patiënt. Wat maakt nu dat een patiënt zijn hele ziel en zaligheid bij een dokter op tafel legt? En waarom zou een patiënt er op vertrouwen dat een ingestelde behandeling de juiste is? Kennelijk gebeurt er meer in de spreekkamer dan het langslopen van een klachtenlijstje en het uitschrijven van een recept. Die meerwaarde heet de arts-patiëntrelatie.

Onlangs gaf een plastisch chirurg in een televisiedocumentaire zijn visie op wat nu een goede arts-patiëntrelatie is. Er was een jonge mooie vrouw met bijna anorectisch gewicht overleden tijdens een operatie waarbij overtollig vet werd weggehaald. U leest het goed. Op de vraag van de journalist waarom iemand een dergelijke operatie krijgt met zo’n laag gewicht antwoordde de snijdende dokter: ‘ze vroeg er zelf om, als ik had geweigerd was de arts-patiëntrelatie verstoord geraakt.’

Tja, u vraagt wij draaien, dat is ook een manier om het vak in te vullen. Maar of je dan een echte relatie krijgt met elkaar? Ik weet niet hoe het u vergaat, maar daar waar ik relaties aanga, zowel in mijn werk als privé, daar is het knokken. Daar worden grenzen gesteld aan de wensen van de ander en aan die van mij. Een patiënt heeft het recht, wat zeg ik, zelfs de plícht om tot het uiterste duidelijk te maken wat hij wenst van de dokter. Deze heeft vervolgens de plicht tot het uiterste duidelijk te maken wat wel en niet mogelijk is. Meehuilen met de wolven is een laffe daad, zoals die van de plastisch chirurg.

Wel eens in een zacht pakje boter geknepen? Dat voelt niet lekker. Een stevige handdruk die wat tegenkracht geeft voelt stukken beter. De dokter moet dus tegen een stootje kunnen, maar de patiënt dus ook. Dan krijgen ze een relatie waardoor ze elkaar niet meer loslaten. De plastisch chirurg had géén relatie met zijn patiënte en was haar daarom erg snel kwijt.