Ooit had ik een klacht aan mijn broek hangen. Ik kreeg een briefje van een advocaat met het verwijt dat ik aan een mevrouw die ik slaapmedicatie had voorgeschreven niet had verteld dat je daar na een paar uur slaperig van kon worden. Het probleem was namelijk dat die mevrouw van mijn slaapmedicatie niet had kunnen slapen en daarom ‘s nachts een eindje was gaan rijden. Vervolgens was ze tegen een boom aan gereden omdat ze zo slaperig werd. Gelukkig was er alleen blikschade. Daar wist die advocaat wel raad mee.
Welke huisarts schreef nu slaapmedicatie voor waar je slaperig van wordt, ik had toch echt goede informatie op papier mee moeten geven en die gele sticker op het doosje was een waarschuwing van de apotheker, daar mocht ik mij niet achter verschuilen.
Natuurlijk kon ik in mijn antwoord deze mevrouw niet van domheid beschuldigen, dus werd het een deftig briefje over gemeenschappelijke verantwoordelijkheid in de zorg waarin ook een beroep mocht worden gedaan op het gezonde verstand van de patiënt. Nooit meer iets van gehoord.
Ik moest aan dit voorval terugdenken tijdens de vorige Troonrede, over de participatiemaatschappij. Mensen werden daarin door onze overheid uitgenodigd niet aan de zijlijn te blijven staan en de regie te nemen over hun eigen leven. Ik ben het daar geheel mee eens, het is goed voor hun gevoel van eigenwaarde.
De overheid verwacht dat het kostenbesparend werkt. De vraag is of de participatiemaatschappij in feite niet al bestaat, maar dat nu eenmaal de één anders participeert dan de ander. Mijn slaperige mevrouw participeerde en regisseerde heel goed: ze liet zich niet zomaar slaapmedicatie voorschrijven waar je slaperig van werd en schakelde een advocaat in.
Ik vrees dat de overheid straks geconfronteerd wordt met patiënten die wel participeren en regisseren maar waar zij niet op zat te wachten omdat ze meer kosten genereren dan besparen.
Peter Leusink, huisarts
0 reacties