Dit is het droevige, waargebeurde verhaal over het hondenleven van Nova((De naam Nova is gefingeerd om reden van privacy en voorkomen van reputatieschending. De foto’s bij dit artikel zijn daarom ook niet van Nova, maar van mijn eigen honden Yuri en Kimba, eveneens buitenlandse adoptiehonden.)), een buitenlandse adoptiehond.
Wat Nova overkomen is heeft bij mij de vraag doen rijzen: ‘Hoe kunnen we bij buitenlandse adoptie voorkomen dat honden niet van het ene in het andere hondenleven terechtkomen?’ In dit artikel zoek ik naar zorgethische antwoorden.
Buitenlandse honden
Sinds een jaar of tien zien we in Nederland steeds meer honden die geadopteerd zijn vanuit het buitenland. Het gaat meestal om dieren die zich niet staande kunnen houden in een zwervend bestaan, doordat ze te jong, te ziek, te onderdanig of anderszins te kwetsbaar zijn voor het harde leven in een dieronvriendelijke samenleving. Zij hebben in hun land van herkomst een hondenleven in letterlijke én figuurlijke zin.
Diverse Nederlandse organisaties spannen zich in om deze honden van de straat te halen. Een internet-zoekopdracht als ‘honden adoptie buitenland’ levert een lange lijst op van adoptie-organisaties: het importeren uit met name Oost- en Zuid-Europa is big business geworden, waarin sprake is van stevige concurrentie.
Met de beste bedoelingen
In het land van herkomst worden de honden enigszins opgeknapt en gesteriliseerd in door vrijwilligers geleide opvangcentra, die soms wel tien keer zoveel honden bevatten als de dierenasiels in Nederland. Via een soort datingsite worden de dieren gekoppeld aan belangstellenden. De adoptant betaalt, er volgt een laatste gezondheidscheck en de hond wordt naar Nederland vervoerd.
Als het verblijf in het opvangcentrum voor een specifiek dier te zwaar is, wordt het soms alvast naar Nederland gebracht en daar in een pleeggezin geplaatst in afwachting van adoptie.
De betreffende organisaties (meestal stichtingen, dus zonder winstbejag) verzorgen dit adoptietraject over het algemeen met heel veel liefde, deskundigheid en zorg. In samenwerking met dierenartsen, sponsors, vliegmaatschappijen, gedragstherapeuten en pleeggezinnen worden de honden uit hun benarde hondenleven gehaald en naar een ‘gouden mandje’ in Nederland begeleid. Tot zover de ideale situatie.
Zorgethiek en dieren
De definitie van caring volgens Tronto en Fisher luidt:
“On the most general level, we suggest that caring be viewed as a species activity that includes everything that we do to maintain, continue and repair our ‘world’ so that we can live in it as well as possible. That world includes our bodies, our selves, and our environment, all of which we seek to interweave in a complex, life-sustaining web.”((Tronto, J. C. (2013) Caring Democracy – Markets, Equality and Justice. New York: New York University Press. p.19))
Zij betrekken hiermee expliciet ook de wereld waarin we leven in de omschrijving van het begrip caring en vragen aandacht voor de onderlinge verwevenheid van onszelf, de ander en de omgeving. Dieren maken deel uit van die omgeving en dus van het geheel van relaties en afhankelijkheden dat het leven op aarde ondersteunt en behoudt. Vanuit deze visie dient ook de zorg voor dieren zorgethisch benaderd te worden.
Het verhaal van Nova riep emoties bij mij op, die ik besloot te herleiden naar de zorgethische basisvraag: ‘Wat is goede zorg voor deze hond, in deze situatie?’
Lees op de volgende pagina’s Nova’s verhaal en oordeel zelf of andere, meer zorgéthische, keuzes voor Nova genomen hadden kunnen en moeten worden.
0 reacties