Als ik een beetje op Facebook loop te scrollen kijkt mijn dochter(tje) over mijn schouder mee en ziet dat de buren met hun zoontje naar een heel leuk marktje zijn geweest. Er zijn planten, dieren, spulletjes. Alles is mooi versierd. Je kunt er gebakjes eten. Dat lijkt haar ook wel wat. Ik snap wat zij ziet en dat het haar leuk lijkt, maar ik denk ‘liever niet, mijn ‘werk’ loopt daar rond…’
Daar zit ik dus ineens in de knel, hoe moet ik dit nu weer uitleggen? Kan ik dit wel uitleggen? Lastig! Ik besluit om eerlijk te zijn en vertel haar dat er op dat marktje een paar van ‘mijn’ patiënten werken en dat ik het daarom niet zo zie zitten om daar met haar heen te gaan omdat ik mijn werk en mijn privéleven graag wil scheiden.
Erbij horen
Mijn dochter is verontwaardigd: ‘Maar Mama, jij zegt altijd dat als tbs-patiënten goed hun best hebben gedaan in de behandeling, en dat wanneer ze weer naar buiten mogen, ze gewoon weer mee mogen doen. En nu wil je niet naar dat marktje. Zijn ze dan nog gevaarlijk?’ ‘Nou nee’, zeg ik bedremmeld, ‘ze hebben nu verlof dus we schatten in dat dit vertrouwd is.’ ‘Maar Mama, moeten we dan juist niet naar dat marktje gaan om te laten zien dat ze er gewoon weer bij horen?’
Even baal ik ervan dat ik mijn dochter zo ‘ethisch correct’ opvoed, maar ik kan er geen speld tussen krijgen. Ze confronteert mij met mezelf en mijn eigen argumenten. Dus we gaan.
Prettige ontmoeting
Wanneer we op het marktje komen is het direct raak. Bij de ingang kom ik ‘een bekende’ tegen, laat ik hem Albert noemen. En Albert maakt zichzelf meteen bekend: ‘zo wat leuk, ben je een paar dagen vrij?’ We worden hartelijk begroet, krijgen alle drie een hand en uitleg. Hij is duidelijk trots op zijn werk en vertelt met veel plezier over zijn werkzaamheden daar. Een andere patiënt zie ik snel wegduiken, die houdt zijn werk en zijn privé denk ik (ook) liever gescheiden.
Na de enthousiaste begroeting gaan we het marktje over, af en toe sluit Albert zich bij ons aan om wat uit te leggen of te laten zien. Het is een prettige ontmoeting.
Worsteling
Achteraf schaam ik mij. Ethiek zit immers in je alledaagse handelen, in de keuzes die je maakt. En uitsluiting van anderen op basis van het verleden hoort daar voor mij niet bij. En dat kan ik mooi zeggen in woorden, maar als puntje bij paaltje komt handel ik in eerste instantie niet zo.
Ik denk bij voorkeur zorgvuldig na over hoe ik mijn leven op een moreel verantwoordelijke manier in kan richten. Dat is iedere keer weer een worsteling en ik vind het heerlijk om mij daarin vast te bijten en toe te verhouden. Daarbij houd ik natuurlijk rekening met een aantal standaarden zoals de ander niet schaden (hmm, dat deed ik wel, in ieder geval stigmatiseerde ik toen ik mijn dochter bij het marktje weg wilde houden), de ander zo behandelen als jezelf behandeld zou willen worden (hmmm, ook al niet) en vooral ook de ander erkennen, de ander zien met zijn of haar kwetsbaarheden en kijken wat die ander nodig heeft. Daar ging ik helemaal uit de bocht. Conclusie: dus ik ben geen haar beter dan ‘de rest’ die zich soms ongenuanceerd over tbs-ers uitlaat.
Leermoment
Goed. Ik kan nu heel streng voor mijzelf zijn of besluiten deze confrontatie met ‘not in my backyard’ op te pakken als leermoment. Daarbij moet ik ook met mijn hand over mijn hart strijken: want deze keer was ikzelf als privépersoon en vooral ook mijn dochter betrokken. En dat laatste roept een groot beschermers instinct in mij op. Dat is niet zo verwerpelijk. Dat is juist wel weer mooi want kinderen zijn kwetsbaar en behoor je niet voor de kwetsbaren op te komen? Jawel, maar dat was nu niet aan de orde. Er was immers geen risico. Dus, juist als een situatie heel dichtbij komt, neem even afstand. Sta stil. Denk na. En luister naar advies, juist ook als dit advies niet overeenkomt met je eigen morele intuïtie. Want dan moet je daarover nadenken, je er toe verhouden, en vervolgens afwegen. En mijn dochter gaf mij mooi advies. Ik heb besloten om daar van te leren, trots op te zijn, en van te genieten!
Swanny Kremer
0 reacties