Wat een gewetensvraag, om mijn zorgdroom te verwoorden. Want als je al bijna 49 jaar afhankelijk bent van handen van anderen bij algemene dagelijkse levensverrichtingen, dan droom je heus wel eens de komende 49 jaar zonder andere handen te kunnen.
Ik heb in mijn leven veel leuke, lieve, grappige, interessante mensen aan mijn lijf gehad (ik doel nu op functionele situaties…), maar zoveel jaar je dagelijks afstemmen op de kwaliteiten, humeuren en geuren van zorgverleners, is geen sinecure.
Ooit schreef ik in een column: “Zelf wacht ik op zo’n soort robot die mij ’s morgens uit en ’s avonds in bed kan helpen. Niet meer wachten op hulpen en onervaren uitzendkrachten inwerken: gewoon lekker zelfstandig met mijn robotje. Onpersoonlijk? Welnee, het lijkt me heerlijk. Apparaten zijn stil en bemoeien zich nergens mee. En de energie die ik overhoud van zo rustig alleen opstaan, besteed ik met liefde aan de mensen die ik die dag tegenkom. ”
Maar voorlopig is dat toekomstmuziek.
Wat is dan mijn zorgdroom?
Eigenlijk verlang ik dat zorg ‘zorgeloos’ is. Zorg is voor mij ‘slechts’ een voorwaarde om mijn bestaan te kunnen leven, daarom is het belangrijk dat het geen onnodige stress of energieverlies oplevert. Geruisloos en gerieflijk dus liefst. Zoals ik al zei: Ik wil het eigenlijk zelf doen. Dus wil ik vooral zorg-gevers die doen zoals ik zou doen. Iedereen die zorg krijgt, weet dat het uitmaakt wie dichtbij of letterlijk aan je huid komt… Het helpt als het klikt en is heerlijk als dat mee mag tellen!
Graag heb ik te maken met vertrouwde, behendige handen, die weten wat ze moeten doen. Maar ik wil ook mijn vrijheid en privacy bewaren. Het is balanceren tussen betrokken mensen willen in de zorg, die toch de nodige afstand weten te bewaren en mijn leven en lichaam van mij laten.
Ik droom – zoals misschien wel alle zorg-vragers – van zorg-bieders die lief en empathisch zijn. Dat iemand zich een beetje kan voegen naar jouw persoon, jouw ritme en sfeer. Zorggevers kunnen intimiderend zijn, zonder het te weten of willen. Ongepaste opdringerigheid, opmerkingen over je lichaam, je gewoontes of je humeur… dat ligt allemaal zo kwetsbaar. Een “Mevrouw zegt het maar” kan je het nare gevoel geven dat je een lastpak bent. Bedillerige hulpen die bij binnenkomst je huis of kamer onmiddellijk in bezit nemen, daar is het slecht mee schaften. Ik hou graag de ruimte om aan te geven hoe en wat ik wil dat er gebeurt.
Soms kom je ze zomaar tegen, mensen die dit allemaal in zich hebben. Heerlijk hoe zorgeloos zorg er dan uitziet!
0 reacties