Laatste Reis

Bij de ‘plechtigheid’ waarbij we Berts leven vierden was iedereen welkom. Maar bij het crematorium gingen alleen de kinderen en ik  mee naar de oven. Zo deelden we een confronterend moment, een vreselijk definitief afscheid, met elkaar.
Wat er van Bert overbleef mochten we vier weken later ophalen.

We zijn het eens: Bert moet niet in de urn blijven. Ik stel voor om hem met elkaar terug naar zijn geboorte-eiland te brengen. Dat plan valt bij iedereen goed. We timen het zo dat dit afscheid in de ‘goede week’ tussen mijn chemo’s in valt.

Urn

Zo beginnen we aan zijn laatste reis. Mijn grote bonuskinderen, schoonzoon, dochter en ik. Bert gaat mee in een urn tussen de cadeaus voor Oma in. Omdat de urn veel zwaarder is dan gedacht tilt mijn bonuszoon zijn vader.

Aangekomen op het eiland worden we opgehaald door Berts jeugdvriend. We proppen ons met ons hele hebben en houwen en twee hondjes in zijn auto. Hij brengt ons naar een prachtig appartement waar we dat weekend mogen blijven.

Bert-bier

De eerste avond drinken we ‘Bert-bier’ en ‘Bert-sap’ met zijn jeugdvriend. Op de school van onze dochter zijn alle flesjes van een krat voorzien van etiketten met een foto van Bert en ludieke tekst. We bespreken wat een mooie laatste rustplaats is en komen uit op het strand.

Niet zomaar een plek, maar op de plek waar Bert met zijn illegaal opgevoerde brommer croste toen hij 15 was. Het verhaal dat zijn brommer werd ingevorderd door de politie heeft hij zo vaak verteld. Iedere keer werd het verhaal een beetje mooier.

As

De dag erna gaan hierheen. Hoewel het strand een toegestane strooiplek is wachten we totdat we niemand meer zien. Dat voelt fijner.

Ieder strooit wat as uit in de vloedlijn. Om ons heen rennen ondertussen de twee blije hondjes van de dochters. Die vinden het strand gewoon super. Bonuszoon is de laatste die as strooit. Hij ‘verstuift’ het niet, maar maakt een hoopje waar het water zich omheen sluit. ‘Kijk’, zegt hij, ‘Papa is nu zelf een eiland.’ Ik vind het een ontroerende gedachte, Bert hield zo van zijn eiland en andere eilanden.

Verrassend genoeg trekt de zee zich toch vrij plotseling terug terwijl Bert daar nog als eilandje ligt. Onze dochter rent op en neer met de urn de zee in om water te halen zodat ook de laatste as in zee verdwijnt. Terwijl zij dat doet maakt bonuszoon wat foto’s.

Ritueel

Het afscheid verloopt niet vlekkeloos maar ik benoem naar de kinderen dat Papa dat juist mooi had gevonden. Hij hield van ‘echt met een randje’. En dat wij daar met elkaar staan, een beetje te klungelen, had hem vast ontroerd. Zijn laatste reis is er één met een lach en een traan. En vooral één die ons nog closer maakt dan we al waren.

Doordat we Bert samen terug hebben gegeven aan het eiland, aan de zee, deelden we in een ritueel. Op een bijzondere manier verbond het ons als nabestaanden in het verleden maar verbindt het ons ook in het heden. Na alle hectiek dwingt het ons om pas op de plaats te maken en te accepteren dat wat ‘was’ er niet meer is en ook niet meer terug zal komen. Maar wij zijn er nog en moeten ons richten op een nieuw perspectief. Met elkaar.

Swanny Kremer