Soms heb je van die dagen die je wat ontregelen. Laatst had ik zo’n dag. Met een mooie poster onder mijn arm ga ik in de trein naar Utrecht om daar een presentatie te houden. Ik wil iets gaan vertellen over ‘shared decision making’ in de tbs. Ik vind het namelijk belangrijk om te kijken in hoeverre tbs-patiënten betrokken kunnen zijn bij besluitvorming over hun behandeling.
Poster
Dat dit nogal ingewikkeld is in een gedwongen setting wilt u vast wel van mij geloven. Ik heb daarom (voor mijn doen) een heel mooi schema gemaakt met allemaal voorwaarden waaraan voldaan moet worden opdat je met een tbs-patiënt tot een gezamenlijk besluit kunt komen. Dat schema vergt wel enige uitleg, en ik ben daar net aan begonnen, als ik onderbroken word.
Een filosoof vraagt of het klopt dat ik het woord ‘patiënt’ gebruikte. Ja, dat klopt uiteraard. Dus ik leg uit dat onze patiënten eerst naar de gevangenis gaan voor het deel van het delict dat hen wordt aangerekend, en in de gevangenis zijn ze ‘gedetineerde’, en dat ze daarna behandeling krijgen voor het deel dat hen niet wordt toegerekend, en dan zijn ze ‘patiënt’.
Ik wil verder gaan met mijn verhaal maar die andere filosoof gaat door: ‘Patiënten? Het zijn criminelen! Het zal jouw dochter maar zijn die verkracht is. We hoeven toch echt geen rekening te houden met wat moordenaars en verkrachters eigenlijk willen’. Aan het bespreken van mijn schema zijn we niet meer toegekomen…
Boek
Een kwartier later tref ik mijn stagiaire wijsbegeerte onder de Dom. We gaan naar een boekpresentatie. Niet zomaar een boekpresentatie, maar die van een voormalig hoogleraar ethiek die veroordeeld is voor seksueel misbruik van een koorknaapje. Na zijn gevangenisstraf ging hij weer een jeugdkoor begeleiden, en werd hij na drie aantijgingen van seksueel misbruik van koorknaapjes wederom veroordeeld en bestraft.
De boekpresentatie vindt plaats in een kerk. Bij de deur geeft de voormalig hoogleraar iedereen een hand, en maakt oogcontact. De boekpresentatie is vormgegeven als een kerkdienst. Korte lezingen van onder andere predikanten worden afgewisseld met stukjes voordracht uit het betreffende boek (door de auteur) en door muziek.
U raadt het misschien al, vier koorknaapjes zingen liedjes als ‘Sometimes I feel like a motherless child’, en ‘Walk down that lonesome road’. Ik zie de auteur intens genieten van de zang(ers) en ik merk dat ik mij heel ongemakkelijk ga voelen. Ik kan niet anders: iedere keer als ik zo’n jongensmond een mooie ovaal zie vormen tijdens het zingen krijg ik een delictgerelateerde associatie. Maar als ik om mij heen kijk zie ik trotse familieleden van de auteur, en ook andere vriendelijk glimlachende mensen. Ligt het nu aan mij?
Vraag
In de trein terug vraagt mijn stagiaire van 22 hoe oud ik denk dat die jongens zijn. Ik zeg: ‘Ik denk toch wel 18?’ Zij zegt: ‘Ik hoop het’.
Al met al een ontregelende dag. Ben ik nu net zo ‘erg’ als de man bij mijn presentatie eerder op de dag? Ik ben mij nog steeds aan het bezinnen op deze vraag.
0 reacties