Er zijn van die films die je raken. Die je bijblijven. Die nog dagenlang door je hoofd spoken en waar je soms, maanden of jaren later, ineens aan herinnerd wordt – en die je dan nog net zo raken als toen je de film voor het eerst zag.
‘I’ve loved you so long’ (2008, Franse originele titel: ‘Il y a longtemps que je t’aime’) is zo’n film. Een simpel verhaal over twee zussen, zo lijkt het. Pas gaandeweg wordt duidelijk dat er meer aan de hand is. Langzaam ontvouwt zich een drama en pas helemaal op het eind, als hartverscheurend hoogtepunt, wordt duidelijk wát precies er aan de hand is.
Het doet niets af aan de kracht van de film als je aan het begin al weet hoe het verhaal in elkaar zit. Toch is het natuurlijk mooier om niet te veel te verklappen, al maakt dat het schrijven van een recensie lastiger.
[pullquote]”A film in the French tradition portrays a woman newly released from prison, chronicling her painful reentry into sisterhood and society.” By Kenneth Turan, Los Angeles Times[/pullquote]
Zussen
De twee zussen Juliette (Kristin Scott Thomas) en Léa (Elsa Zylberstein) hebben jarenlang geen contact gehad omdat Juliette in de gevangenis zat. Wanneer zij vrijkomt, krijgt zij onderdak bij Léa, de jongere zus. Zij is inmiddels getrouwd en heeft twee kleine kinderen. Léa probeert Juliette te helpen weer een leven op te bouwen en zo tegelijkertijd het ooit hechte band met haar zus te herstellen. Zij doet haar best om Juliette te begrijpen en hen weer dichter tot elkaar te brengen. Juliette heeft echter moeite om aansluiting te vinden in de ‘gewone wereld’, ook omdat zij op veel onbegrip stuit om wat zij gedaan heeft. Zelf worstelt zij eveneens met haar verleden. Pas wanneer zij zichzelf kan vergeven, lukt het haar om weer in het heden te leven.
Ethisch dilemma
De Franse schrijver Philippe Claudel, die met deze film als regisseur debuteerde en ook het script schreef, maakte een prachtige film die zowel aangrijpend als ontroerend is. Kristin Scott Thomas en Elsa Zylberstein zijn aan elkaar gewaagd en zetten geloofwaardige personages neer. Zij laten zien hoe beide zussen, elk op haar manier, lijden onder de verstoorde verhoudingen en toenadering zoeken tot elkaar, al gaat dat met vallen en opstaan. De film illustreert ook mooi dat een ethisch dilemma niet zwart of wit is. De keuze waar Juliette voor stond – die in essentie draait om de vraag: wat is goede zorg? – kun je pas volledig begrijpen wanneer je oog hebt voor de grijstinten.[pullquote]In het reine komen met een onmogelijke keuze[/pullquote]
Water
Philippe Claudel heeft het verhaal weten te vangen in fraaie beelden, waarin water een terugkerend thema is. Water in veel verschillende vormen: in het zwembad waar de zussen samen zwemmen, als regen tegen het raam, in een kinderliedje. Water krijgt zo een haast symbolische betekenis en roept associaties op met schuld, boete doen en je zonden afwassen. Zo worden Juliettes pogingen met zichzelf in het reine te komen op een subtiele manier verbeeld. De ideale film dus om te kijken op een druilerige dag. Een film waar je nog vaak aan terug zult denken en die je vervolgens ook op een warme zomerdag koude rillingen kan bezorgen.
De trailer
[bol_product_links block_id=”bol_55bf2f4ec1a86_selected-products” products=”1002004006434556″ name=”I’ve loved you so long” sub_id=”” link_color=”003399″ subtitle_color=”000000″ pricetype_color=”000000″ price_color=”DC7605″ deliverytime_color=”009900″ background_color=”FFFFFF” border_color=”CCCCCC” width=”600″ cols=”1″ show_bol_logo=”undefined” show_price=”1″ show_rating=”0″ show_deliverytime=”1″ link_target=”1″ image_size=”1″ admin_preview=”1″]
0 reacties