Sommigen van u zullen cabaretier Jochem Myjer nauwelijks kennen, anderen weten dat hij een hyperactieve en niet te stoppen spraakwaterval is. Wie het programma ’24 uur met…’ bekijkt, maakt kennis met Myjer als kankerpatiënt. In de zomer van 2011 werd bij hem een ruggenmergtumor ontdekt. Myjer laat zich – gedurende zijn revalidatieperiode – 24 uur opsluiten met programmamaker Wilfried de Jong en vertelt uitgebreid over zijn ervaringen en over wat de diagnose, de operatie en het herstel voor hem betekenen. Het levert een prachtig portret op, waarvan ‘zorg’ de ondertoon vormt.
Zorg voor jezelf
Om een voorbeeld te geven: zijn zorg voor zichzelf. Direct na zijn entree in de studio meldt Myjer dat zijn arts en fysiotherapeut hem afraadden 24 uur bij De Jong op bezoek te gaan. Te vermoeiend: ‘Ik kan het fysiek niet aan, zeggen ze’. Myjer doet het toch: ‘Ik heb er zoveel zin in, maar het wordt een strijd met mezelf.’ Als Myjer namelijk te weinig rust neemt, dan ‘vertraagt dat mijn revalidatie met drie weken.’ Myjers zelfzorg structureert zijn logeerpartij. Hij gaat regelmatig een half uurtje slapen, doet revalidatieoefeningen en vertelt ‘s ochtends opgewekt hoe heerlijk hij geslapen heeft: ‘Thuis sta ik om 7 uur luiers te verwisselen.’
Geen stress
Een ander voorbeeld: wat er gebeurde in de eerste momenten na de diagnose. Hij komt de spreekkamer uit en denkt: ‘Dit is iets wat mijn hele leven gaat veranderen’. Staan er twee verpleegkundigen die een handtekening voor hun zoon willen: ‘Dat doe ik ook nog, met tranen in mijn ogen want ik was helemaal van het pad af.’ Na een huilbui buiten het ziekenhuis is het eerste wat hij denkt: ‘Zie je wel, het is geen stress!’
Kennelijk dacht zijn omgeving dat zijn nekpijn veroorzaakt werd door stress. Angst voor de dood voelde hij gek genoeg niet, vertelt Myjer. Waarom hij huilde? Niet om zichzelf, maar om anderen, om wat hij niet meer mee zou maken. ‘Ik heb twee kindertjes en een vrouw en dat is mijn verdriet. Dat ik hen achterlaat en mijn kinderen niet kan zien opgroeien.’
Confronterend
Een laatste voorbeeld: Myjers ervaringen met professionele zorgverleners. Soms zijn die nogal confronterend. Zoals wanneer hij op de IC gewassen wordt en merkt dat hij zijn voeten niet voelt. Als hij de arts hierover even later vertelt, zegt die plompverloren: ‘En dat kan blijven’. ‘Dat was zo’n schok,’ zegt Myjer. Confronterend is ook wanneer Myjer niet meer gekatheteriseerd wil worden en drie verpleegkundigen hem – vanwege zijn gevoelloze onderlijf – helpen te plassen. Gênant? ‘Het deed me op dat moment niks,’ zegt Myjer er over, ‘Ik ben blij met deze mensen en vind het de grootste heldinnen die er zijn.’
Optimist
In zijn gesprek met De Jong laat Jochem Myjer zich kennen als rasechte optimist. Uitroepen als ‘schitterend’ en ‘geweldig’ en ‘daar kan ik zo van genieten’ zijn veelvuldig aan de orde. ‘Ik ben een pleaser,’ zegt Myjer over zichzelf en hij bekent een verwoed verzamelaar te zijn van feel good films. ‘Watje!’ roept De Jong hem toe. Dat mag zo zijn, maar ondertussen weet Myjer haarfijn en in heldere woorden uit te leggen wat een ervaring met een ernstige ziekte met iemand kan doen en hoe ‘zorg’ in al haar verschijningsvormen daarbij een onmisbare schakel is.
0 reacties