Kastanjeboom

We hebben nogal haast om op tijd te komen, mijn moeder stond op de parkeerplaats te wachten en ik stond voor haar deur met de auto. Die miscommunicatie kostte ons minimaal 10 minuten. Daarna nog het gehannes met de rollator die in de auto moet worden gefrommeld, maar we hebben het gehaald. Mijn nerveuze dochter rent rechtstreeks uit de auto naar het veld als ik de rollator van mijn moeder weer uit de auto pruts. Of mijn auto is te klein, of de rollator te groot, het duurt in ieder geval even. De wedstrijd begint over een kwartier, maar ze wil alvast intrainen. Vandaag gaat het erom!

Het veld is blauw, en met mijn moeder zit ik even later aan de kant om onze (klein)dochter en haar team aan te moedigen. ‘Ik had de rollator wel thuis kunnen laten’,  zegt mijn moeder als ze om zich heen kijkt. Ze zit prima op het bankje en heeft het stoeltje van haar rollator niet nodig. ‘Ik wist niet hoe druk het zou zijn’,  zeg ik. Dan begint de kampioenswedstrijd voor het veldseizoen. De zenuwen van alle kinderen gieren om ons heen. Mijn zenuwen om op tijd te komen beginnen wat te dalen.

Kampioen

De wedstrijd wordt gespeeld en het team van mijn dochter wint. Haar eigen doelpunt wordt afgekeurd omdat hij verdedigd was maar daar zit ze niet echt mee. Ze zijn kampioen! Ik ben heel trots op mijn dochter en enorm blij voor haar.

De opgewonden kinderen krijgen taart in de kantine terwijl ‘We are the Champions’ superhard uit de stereo schalt. Ik krijg een brok in mijn keel en maak een paar foto’s. Dit is voor mij een geluksmomentje. Terwijl ik naar de trotse kinderen kijk zegt mijn moeder: ‘Op zulke momenten mis ik Bert zo, wat mist hij veel. Dat Bert dit niet ziet doet mij zo zeer.’ En ineens lopen er een paar tranen over haar wangen. Ik knik, en voel dezelfde pijn.

‘Afgelopen week heb ik weer aan Bert gedacht’ gaat ze door, ’de kastanjeboom tegenover mijn huis wilden ze een paar jaar geleden al kappen. Bert heeft mij toen geholpen en ik heb zo’n bord gekocht waar papier op kon en handtekeningen tegen het kappen ingezameld. Bert had het er ook op het stadhuis over gehad. Maar nu hoor ik weer een berichtje over de boom en in twee dagen is hij weg.’

Betraand kijkt ze naar de kinderen die om de tafel zitten terwijl Freddie luid zingt ‘we will be fighting, until the end’. ‘Rokende en drinkende mensen worden wel oud’, zegt ze. ‘Maar je vader was zomaar dood. Zo oneerlijk. Ook veel te vroeg, net als Bert. Maar ja, dan zeg jij weer, het is zoals het is.’ Ze pinkt haar tranen weg.

Moeder en dochter

Daar staan we dan, moeder en dochter, dezelfde pijn. ‘Ja, het is moeilijk’, zeg ik, ‘Het is volkomen willekeur. Maar inderdaad, Het is zoals het is. Je kunt het niet veranderen’. Dan legt ze haar hand op mijn arm. ‘Je doet het goed’,  zegt ze, ‘Je bent nu moeder en vader ineen, ook nog ziek, maar je doet het goed’, terwijl we naar mijn stralende dochter kijken te midden van haar feestvierende teamgenoten.

Dat compliment raakt mij meer dan verwacht.

Ons leven

Zo is ons leven. We vieren waar we kunnen vieren. Maar we herdenken ook. De kastanjeboom lijkt ineens symbool te staan voor Bert en mijn vader. Ieder een boom van een vent, ook ineens gevloerd, net als de kastanjeboom. Ons verbijsterd achterlatend.

En zoals na een vulkaanuitbarsting, nadat de as uit de lucht neerdaalt en de schokkende aarde tot rust komt, is er steeds meer zicht op wat overblijft.  
                                                                                        
Daar staan we dan, drie generaties vrouwen. Ieder getekend door plotseling verlies. Maar met ons verdriet en alles erbij kan ik niet anders dan mijn moeder beamen: ‘We doen het goed.’

Swanny Kremer