“Ik vraag me af of u het nog wel redt in de zorg en in deze organisatie.” Deze woorden van de bedrijfsarts riepen jaren geleden iets strijdvaardigs bij mij op. In plaats van mijn werk als orthoptist bij een organisatie voor blinde en slechtziende mensen op te geven en de zorg met al zijn veranderingen en toenemende bureaucratie de rug toe te keren, ging ik me verdiepen in zorgethiek. Er volgden mooie jaren met inspirerende colleges en verrijkende gesprekken met medestudenten. De knelpunten en dilemma’s in de zorg werden er niet minder om, maar ik kreeg handvatten aangereikt om erop te reflecteren en daardoor kon ik me er beter tot verhouden. In maart 2012 rondde ik mijn master af met een thesis over aandacht in de zorg voor slechtziende kinderen (PDF). Hierin heb ik het begrip aandacht verkend, eerst vanuit de literatuur en vervolgens vanuit de beleving van ouders van slechtziende basisschoolleerlingen. Ouders ervaren aandacht in verschillende soorten, maten en vormen, en de waardering ervan hangt af van de match met hun behoefte en verwachting.
Natuurlijk wilde ik de opgedane kennis graag aanwenden ten gunste van de zorg voor blinde en slechtziende mensen. De thesis vormde een goede aanleiding om in gesprek te gaan met een bestuurder van de organisatie waar ik werk. Na allerlei reorganisatie- en fusieperikelen bleek er ruimte en interesse te zijn om meer aandacht te geven aan morele reflectie. Inmiddels zijn we met een groepje bezig een jaarprogramma te maken en voorstellen te doen om dit laagdrempelig en dicht bij de werkvloer vorm te geven. Onze eerste activiteit was deelname aan de landelijke ‘week van de reflectie’ in november 2012. En onlangs hebben we een moreel beraad gehouden met enkele mensen. Dat smaakte naar meer.
De meeste uren ben ik echter ‘gewoon’ uitvoerend aan het werk: kinderen onderzoeken, met ouders spreken, overleggen met collega’s, cursus geven… Maar juist daar krijgt zorgethiek handen en voeten. Zo heb ik een andere kijk gekregen op de wederkerigheid in de zorg en ben me meer bewust van wat er toe doet of moet doen in een bepaalde situatie. Het doen van kwalitatief onderzoek tijdens de master was in dat opzicht een eye-opener. Zorg die veilig, verantwoord en evidence based is, is niet automatisch ook goede zorg.
Tenslotte: een collega in het team die zorgethiek heeft gestudeerd blijkt de anderen te prikkelen en nieuwsgierig te maken. Er is herkenning, intuïties worden bevestigd en dilemma’s besproken. Prachtig.
0 reacties