Het gehanteerde mensbeeld in de palliatieve zorg is van mede invloed op de (effecten van) palliatieve zorg. Dat mensbeeld is alleen niet eenduidig. Door culturele en ideologische verschillen is er sprake van verschillende mensbeelden en daarmee samenhangend verschillende morele constructen. Van de palliatieve zorg kan door deze contextualiteit niet worden gesproken.
In dit artikel, gepubliceerd in het Tijdschrift voor Gezondheidszorg en Ethiek (2014; 1) onderzoekt Carlo Leget wat dit betekent voor de studie van de spirituele dimensie van palliatieve zorg.
Samenvatting
De vraag naar het mensbeeld in de palliatieve zorg roept een ambivalent beeld op. Enerzijds proclameert de hedendaagse palliatieve zorg vanaf haar vroege begin in de Engelse hospice beweging tot aan de verankering in de WHO-definitie een holistisch mensbeeld, volgens welke het voornemen is zorg te bieden volgens de lichamelijke, psychosociale en spirituele dimensie.
Anderzijds is in de zorgpraktijk en het wetenschappelijk onderzoek de aandacht voor de lichamelijke dimensie het grootst en het meest sterk ontwikkeld. Daarmee deelt de palliatieve zorg dezelfde moeilijkheden als andere onderdelen van de gezondheidszorg, die proberen de aandacht voor de mens zo breed mogelijk vorm te geven door verschillende wetenschappelijke benaderingen en hun onderliggende mensbeelden te integreren.
In deze bijdrage wordt de spanning tussen beide paradigma’s en bijbehorende mensbeelden onderzocht aan de hand van de moeilijkheden die de studie van spirituele zorg ondervindt.
[button link=”https://www.zorgethiek.nu/wp-content/uploads/2014/10/TGE_01-2014_Leget_Mensbeeld-in-palliatieve-zorg.pdf” bg_color=”#003566″ target=”_blank”]Het mensbeeld in de palliatieve zorg (PDF)[/button]
0 reacties