EHBO

Iedereen is 17 jaar, behalve wij. Het is onrustig in de tent. Het is er bomvol en er zijn stromingen van mensen die hutje mutje in een beweging gedwongen zijn. Mijn dochter en ik bewegen met de flow mee de ene kant op. We raken de rest kwijt. Aan alle kanten wordt geduwd. Ik houd mijn dochter van net-nog-geen-tien angstvallig vast. Wij moeten hier bij elkaar blijven. Ik vermoed dat je vertrapt wordt als je valt.

Vanaf het podium komt de waarschuwing dat de mensen rechts voor ons op moeten houden met duwen. Als ze dat niet doen wordt de tent ontruimd en kan het optreden niet doorgaan. Maar rechts blijft duwen. Moeizaam lopen er jonge mensen terug, zij willen eruit. Ze waarschuwen mij in het voorbijgaan voor mijn dochter: ‘ga niet verder vooraan staan. Er wordt daar hard geduwd, mensen vallen.’ Onderhand gaan ze links van ons vechten. Vanuit links komen nu ook waarschuwingen naar ons toe ‘ga niet daarheen, daar vallen klappen! Een vriend van mij is in zijn gezicht geslagen en hij had er niets mee te maken.’

Ingesloten

Mijn dochter en ik blijven op onze plek. Ik voel mij ingesloten, als haringen in een ton staan we tussen het publiek. Rechts gewelddadig duwen, links vechten. Naast mij gaat een meisje over haar nek. Net niet in mijn laarzen.

De man op het podium maant iedereen weer tot rust en zegt weer dat hij de tent moet ontruimen als de mensen niet rustig worden. Ook zegt hij dat de rapper die op zal treden te laat is. De muziek in de tent wordt uitgezet. Ze hopen waarschijnlijk rust te creëren maar de zaal wordt alleen onrustiger. Zal de rapper nog wel komen?

Mijn dochter en ik zijn achter een paal gedoken. Daar stonden we eerder naast. Die plek is niet populair want je ziet het podium niet. Het is ietsje rustiger. Om ons heen staan jonge meisjes ‘verscholen’ die zich ook onplezierig voelen.

‘EHBO, EHBO’, horen we achter ons. Met moeite wordt een nauwe baan vrijgedrukt in de massa voor de EHBO. Als we de ‘EHBO-meisjes’ echter zien passeren blijken het helemaal geen EHBO-ers te zijn maar meisjes die proberen om vooraan te komen. Mijn dochter is zeer verontwaardigd.

Explosief

De rapper komt gelukkig wel. Het eerste dat hij doet is één zin zingen, daarna stoppen en iedereen tot rust manen. Het blijft explosief. Ik voel mij gedwongen op mijn plek te blijven tussen links en rechts, en ook door mijn dochter met haar grote wens de rapper te zien. De rapper doet zijn ding, en mijn dochter hipt op en neer achter de paal en blijkt alle teksten uit haar hoofd te kennen net als de 17-jarigen. Kennelijk is de rapper heel populair, ook bij haar, alleen ik had geen idee. Nu en dan til ik haar op zodat ze het podium kan zien, maar ze volgt het optreden vooral op de vele mobieltjes voor haar die de rapper filmen. Nog een paar keer tussendoor stopt de rapper om met aandrang te herinneren rustig te blijven.

Na een half uur is het optreden afgelopen. In een langzame stroom waarbij ik mijn dochter angstvallig vasthoud werken we ons weer naar buiten..

Bevrijd

Eindelijk zijn we eruit. Dankzij het mobiele tijdperk ook herenigd. Mijn dochter is laaiend enthousiast. Ik voel mij opgelucht, bevrijd.
Ik denk niet dat de situatie rustiger was geworden als de organisatie het optreden had afgelast. Ik denk wel dat ze zich drie keer achter hun oren krabbelen over de hoeveelheid mensen in de te kleine tent. Dat had anders gemoeten. Maar wat gebeurde er eigenlijk? Hadden we hier te maken met een opeenstapeling van grotere en kleinere incidenten? Dus ‘stomme pech?’ Of is er iets mis met ‘de omgeving’ en had ik moeten verwachten dat een dergelijk optreden een voedingsbodem voor grenzeloosheid en agressie is? Wat mogen we eigenlijk verwachten van een groep jonge mensen in een dergelijke situatie?

Bijzonder om ‘aan den lijve’ te ondervinden hoe verschillend mensen zich onder stress gedragen. Sommige van deze jonge mensen lieten zich van hun slechtste kant zien. Ze gebruikten geweld door te duwen en vechten of ze manipuleerden om vooraan bij het podium te komen. Het risico was dat anderen hen zouden volgen in dit gedrag. Echter sommigen zagen een kind in de chaos staan en kwamen juist waarschuwen. Zij namen een stuk verantwoordelijkheid. Wat maakt het toch dan mensen zo verschillend om kunnen gaan met een zelfde situatie? Ik ben nog steeds een beetje overdonderd.

Wat ik vermoed is dat ‘ethisch gedrag’ aangeleerd kan worden maar ook onderhoud nodig heeft. En aanleren en onderhoud zit niet in regels stellen, maar het voorbeeld geven. En in al die chaos waren er ook jonge mensen die standvastig bleven en vanuit zorg voor een jonger kind dachten. Ik weet dat andere jongeren hen zagen en ik hoop dat zij deze informatie op hebben geslagen. Een rolmodel zegt soms meer dan duizend vaders, moeders of ‘geleerden’. Ik ben nog steeds vol goede hoop voor de ‘nieuwe generatie’.

Swanny Kremer