Verslaving, het is een onuitputtelijk bron voor schrijvers en een ingewikkeld medisch vraagstuk. De komende weken daarom aandacht voor verslaving. Deze keer: alcohol
De dronkaard
“In één opzicht verschilde Simon Carmiggelt niet van veel andere mannen: bij zijn dood liet hij twee weduwen achter. Met de ene was hij getrouwd. De andere ben ik.” Zo begint Renate Rubinstein in Mijn beter ik haar getuigenis van haar geheime relatie met Simon Carmiggelt.
Tamar vertelt in de aanloop van het boek dat zij samen met haar vriend Peter Vos Simon Carmiggelt vroegen hoe je het beste kon stoppen met drinken. Peter Vos probeerde dat namelijk en Simon Carmiggelt was er mee gestopt
“Ja jochie”, zei Simon, “als je op wilt houden met drinken, zit er niet anders op dan niet te meer drinken.” Carmiggelt was toen (1976) al vijf jaar gestopt met drinken. En dat was blijkbaar hard nodig. Zo dronk zijn vrouw meer dan een fles wijn per dag, maar die beschouwde hij als een matige drinkster die het alleen maar deed omdat zij het lekker vond. Carmiggelt vond zichzelf wel een alcoholist, want hij vond drank niet lekker. Onduidelijk is overigens of dit een evidence based waarneming is.
Nu kennen we Carmiggelt vooral van zijn kronkels en van het voordragen daarvan op de tv. Maar hij schreef ook gedichten, en een paar daarvan gaan over drank.
De dronkaard
De ochtend heeft hem vaak op straat gevonden
Maar spoedig dampt hij zich weer in
Hij droomt zichzelf een huis, net als een spin
Een glanzend huis, met draadjes vastgebonden
De wereld overziet hautain zijn ongelijk
Maar hij berust niet in Het aards bestel
Met taaie ijver mijdt hij onze hel
en klimt de trappen naar zijn hemelrijk
Het stinkt er en de engel is een slet
De cherubijnen zingen als de Bonte Trein
Maar vaag bekeken, mag het er toch zijn
En het is ver van hier, ver van zijn bed
En elke morgen is zijn web verstoord
En elke avond zit hij er weer in
Gevangen in zich zelf, een rare spin
Die langzaam door de vliegen wordt vermoord (())
Carmiggelt schetst de andere kant van de verbroederende wijn van Baudelaire:
O, drank, je hebt zoveel verpest
Toch ben je in mijn dorstig leven
Altijd die ene hoer gebleven
Die mij het diepste heeft gelest
Arko Oderwald
[bol_product_links block_id=”bol_5841244c16bb9_selected-products” products=”666811956,666841198″ name=”carmiggelt” sub_id=”” link_color=”003399″ subtitle_color=”000000″ pricetype_color=”000000″ price_color=”DC7605″ deliverytime_color=”009900″ background_color=”FFFFFF” border_color=”CCCCCC” width=”590″ cols=”2″ show_bol_logo=”undefined” show_price=”1″ show_rating=”0″ show_deliverytime=”1″ link_target=”1″ image_size=”1″ admin_preview=”1″]
0 reacties