(De ethiek van) online daten

Als mijn collega aan de koffie zit vertel ik hem dat ik aan het online daten ben. Hij heeft net twee nieuwe verwarmingen bij mij thuis geïnstalleerd en neemt even pauze. ‘Goh’,  zegt hij, ‘een half jaar geleden was je nog niet zover’. Ik knik en zeg dat ik er nu ‘na ruim drie jaar voorzichtig wel aan toe ben’. ‘Mooi’,  zegt hij.

‘Heb jij daar ervaring mee’, vraag ik hem, ‘met online daten bedoel ik’. Hij grijnst en zegt: ‘Ik wil niet opscheppen, maar toen ik vrijgezel werd had ik dat niet nodig. Ik kreeg ineens allemaal berichtjes….’

‘Ik had ook liever ‘zomaar’ iemand ontmoet’, zeg ik. ‘Maar met Corona en thuiswerken zie ik eigenlijk niemand. Als ik in een winkel kom heb ik een mondkapje op. En ik heb natuurlijk ook geen bord om mijn nek hangen met ‘benader mij’ erop.’ Hij knikt.

Beeldvorming
‘Het nieuwe daten is wandelen’,  grinnik ik tegen mijn collega. Zo is er een man waar ik leuke berichtjes mee uit heb gewisseld en met wie ik ging afspreken. We troffen elkaar op een grote brug tussen beide woonplekken in. ‘Ik zag een man met een grote grijns op mij afkomen. Maar ik herkende hem bijna niet,’ vertel ik. ‘Als ik heel goed keek had hij wel wat van zijn foto’s maar hij leek wel 20 jaar ouder.’ Mijn collega moet lachen en vertelt dat een vriend van hem ook zoiets had: ‘Alleen waren het geen jaren maar kilo’s’,  zegt hij. ‘Die vrouw was 20 kilo zwaarder dan op de foto’. We moeten alle twee lachen:  ‘Wat schiet je daar nu mee op?’,  vraag ik mij af, ‘Als je elkaar ziet komt het toch uit? En zo wil je toch niet met elkaar omgaan?’.

Lijk uit de kast
‘En ik zit natuurlijk met het probleem, wanneer vertel ik dat ik een ziekte heb? ‘Kanker’ schrikt enorm af, ook al is de kanker chronisch’. Hij knikt en zegt: ‘Ja dat is wel moeilijk. Je moet wel eerlijk zijn denk ik.’ Ik drink mijn kop leeg en zeg: ‘Dat ben ik ook. Heel eerlijk. Maar het is wel pittig. Eigenlijk wil je ‘de beste versie van jezelf’ delen en dan komt er een lijk uit de kast’.

We praten verder nog wat over koetjes en kalfjes, dan gaat hij weer aan de slag. De pauze is voorbij.

Liegen?
Een dag later heb ik het er met een goede vriendin over. Zij moet lachen om een bijzondere ontmoeting die ik navertel, maar na het lachen zeg ik dat ik het toch wel moeilijk vind om steeds eerlijk te zijn. ‘Vertellen dat je kanker hebt is niet meteen de leukste mededeling’, zeg ik. ‘En dan kun je 100 keer uitleggen dat je stabiel bent en hopelijk nog heel lang kunt leven, echt aantrekkelijk is het niet.’

‘Nou’, zegt ze, ‘als ze daar op afknappen zijn ze ook geen knip voor de neus waard. Dan weet je dat meteen. Ik peins half hardop: ‘Ik snap ook wel dat mensen liegen. Over hun leeftijd, over kilo’s, kanker of wat dan ook’.

Dan zegt ze: ‘Je hebt nu eenmaal die kanker, en daar leef je mee. Maar je bent zoveel meer dan dat.  Je hebt zoveel te bieden’. En ze besluit: ‘Een mooi mens krijgt ook die mooie man.’

Betekenis
In plaats van in mijn eentje blijven malen over de waarde van zoiets complex als bijvoorbeeld liegen heb ik verbinding gezocht. Mijn collega en vriendin lieten zien dat ‘liegen’ net zo min een statisch gegeven is met een vaststaande inhoud als ‘weduwe met kanker’. De opmerking van mijn vriendin over ‘de kanker’ zet mij weer tot nadenken aan. Betekenis geven is eigenlijk altijd een zoekproces. Misschien kijk ik door mijn poging tot daten wel te eenzijdig en ook te negatief naar mijzelf. Door het online daten wil ik graag ‘de beste versie’ van mijzelf delen. En ‘weduwe met kanker’ klinkt in mijn oren niet als goede reclame maar als iets wat erg ver afstaat van die beste versie van jezelf. Door haar opmerking confronteert mijn vriendin mij  met de betekenis(sen) die ikzelf aan mijzelf gehecht heb.

Ik besluit om deze nieuwe periode in mijn leven op te pakken als uitdaging: hoe kan ik minder negatief naar mijzelf kijken? En welke andere betekenissen  kan ik nog aan mijzelf hechten?

En nee, ik ga niet liegen en blijf bij mijn besluit dat openheid belangrijk is. Dus zodra een contact enige waarde krijgt zal ik het vertellen. En dan merk ik vanzelf  welke betekenis die ander aan mij en ons contact geeft en of dat overeenkomt met hoe ik het zelf zie en ervaar.

En met wat geluk, ziet hij mij, maar ook ik mijzelf, door de kanker heen.

Swanny Kremer