Bubbel
Ik moet een leeg kratje bier en heel veel colaflessen inleveren plus drie pakjes versturen. In de parkeerkelder heb ik naast mijn auto een boodschappenkarretje gezet om alles in over te hevelen. Na zes…
Ik moet een leeg kratje bier en heel veel colaflessen inleveren plus drie pakjes versturen. In de parkeerkelder heb ik naast mijn auto een boodschappenkarretje gezet om alles in over te hevelen. Na zes…
Een dag aan het infuus, dan drie dagen pillen, twee weken ‘halfje-mens’, dan weer één week redelijk te pas. En opnieuw. In totaal zes keer. Per kuur was ik aan het aftellen: nog ‘zoveel’…
‘Je moet genieten’, wordt mij weer eens verteld door iemand die geen kanker en wel een partner heeft. ‘Geniet van de tijd die je hebt.’ Ik knik dapper van ja en geef voorbeelden waaruit…
Bij de ‘plechtigheid’ waarbij we Berts leven vierden was iedereen welkom. Maar bij het crematorium gingen alleen de kinderen en ik mee naar de oven. Zo deelden we een confronterend moment, een vreselijk definitief…
Net terug van een ‘spoedje’ in het ziekenhuis sta ik nog op mijn benen te trillen van de schrik. Mijn bloedplaatjes zijn door de chemo veel te laag en ik had een plotselinge bloeding…
Terwijl ik met één hand moeizaam een mandarijntje aan het pellen ben komt er een nieuwe mevrouw op mijn zaaltje binnen. Vanuit mijn bed bekijk ik ‘de invasie’. Er wordt druk gesproken. De mevrouw…
De ene rouwfase is niet beter of slechter dan de andere, ze zijn gewoon verschillend van elkaar. Voor mij een leerpunt om de regie weer meer in handen te houden. Ook, of misschien wel juist, bij verdrietige bezoekers.
Met mijn ‘spoedbriefje’ mag ik de eerste wachtkamer passeren. Nu zit ik in de tweede wachtkamer voor de hokjes waar bloed wordt geprikt. Tegenover mij zit een oudere dame met een hip roze mutsje…
Er is een uitnodiging op de mat gevallen met maar twee namen erop. Die van mijn dochter en van mij. Ik kijk ernaar en denk: ‘Zo is het’. Toch doet het zeer om Bert…
In principe ben ik mooi op tijd maar bij de ingang van de kliniek krijg ik bij het controlepoortje een rood lampje. Ik moet door de toegangscontrole. Tas, jas en laarzen in een bak…
“Zo bijzonder. De lotgenotengroep bestaat uit totaal verschillende mensen. En toch valt de eenzaamheid heel even weg.” #kankercolumns
‘Wat ben je dapper’, hoor ik tegenwoordig vaak. Oké, ik ben net weduwe. Oké, ik heb zelf ook kanker. Oké, ik sta op het schoolplein om mijn dochter op te halen. Oké, ik moedig…
Vreselijk koud heb ik het. Alsof mijn beenmerg tot ijs is verworden en koudestralen naar mijn lichaam doorstuurt. In een dekentje gewikkeld zit ik rillend op de bank. Ik weet dat het bij de…
Plank voor plank haal ik zijn kast in de slaapkamer leeg. Ik vraag mij af of andere weduwen dat ook zo snel doen na het verlies van hun man. Hij ligt nota bene nog…
De kist waarin Bert ligt staat gesloten in de woonkamer. Een paar klasgenootjes komen met hun ouders bij ons thuis langs voor het openbare afscheid plaats zal vinden. Mijn dochter vindt het fijn om haar…
Verbijsterd zit ik naast zijn bed. Hij voelt koud aan en ik ben koud van de chemo.Onze dochter zit hartverscheurend en toch vrij stil te snikken op de bank. Halfslachtig adequaat heb ik de…
Column van Swanny Kremer in de serie ‘Kankercolumns’. “Het einde komt onverwacht en indringend, al voelde de kat het blijkbaar wel goed aan. Je blijft verdwaasd achter maar troost je met de gedachte aan een warm afscheid.”
Bert ligt in zijn hoog-laagbed te doezelen. De wereld voor hem is intens klein en bestaat uit zijn bed, de postoel ernaast en zijn tafeltje met medicijnen. Dat wereldje lopen wij binnen en buiten.…
De ‘feestdagen’ liggen achter ons. Voor mij betekent het dat de eerste chemo gaat starten. Voor Bert betekent het dat hij een buisje in zijn slokdarm krijgt waardoor hij weer kan eten. Beiden hebben…
Bert helpt wat met opruimen in huis terwijl hij een slangetje in zijn neus heeft en een rugzakje op met daarin zijn sondevoeding. Het zakje maakt telkens geluid en we praten er beide tegen:…