Ontspullen
Plank voor plank haal ik zijn kast in de slaapkamer leeg. Ik vraag mij af of andere weduwen dat ook zo snel doen na het verlies van hun man. Hij ligt nota bene nog…
Plank voor plank haal ik zijn kast in de slaapkamer leeg. Ik vraag mij af of andere weduwen dat ook zo snel doen na het verlies van hun man. Hij ligt nota bene nog…
De kist waarin Bert ligt staat gesloten in de woonkamer. Een paar klasgenootjes komen met hun ouders bij ons thuis langs voor het openbare afscheid plaats zal vinden. Mijn dochter vindt het fijn om haar…
Verbijsterd zit ik naast zijn bed. Hij voelt koud aan en ik ben koud van de chemo.Onze dochter zit hartverscheurend en toch vrij stil te snikken op de bank. Halfslachtig adequaat heb ik de…
Column van Swanny Kremer in de serie ‘Kankercolumns’. “Het einde komt onverwacht en indringend, al voelde de kat het blijkbaar wel goed aan. Je blijft verdwaasd achter maar troost je met de gedachte aan een warm afscheid.”
Bert ligt in zijn hoog-laagbed te doezelen. De wereld voor hem is intens klein en bestaat uit zijn bed, de postoel ernaast en zijn tafeltje met medicijnen. Dat wereldje lopen wij binnen en buiten.…
De ‘feestdagen’ liggen achter ons. Voor mij betekent het dat de eerste chemo gaat starten. Voor Bert betekent het dat hij een buisje in zijn slokdarm krijgt waardoor hij weer kan eten. Beiden hebben…
Bert helpt wat met opruimen in huis terwijl hij een slangetje in zijn neus heeft en een rugzakje op met daarin zijn sondevoeding. Het zakje maakt telkens geluid en we praten er beide tegen:…
Het is een wachtkamer zoals zovele, tenminste op het eerste oog. Maar dit is een wachtkamer waar je echt niet wilt zijn. Ik zit op een kunststofstoel aan de leestafel met verouderde tijdschriften bij…
We zitten thuis aan onze ronde tafel met een glas wijn, hij rood en ik wit. De kamer is ons vertrouwd maar de situatie is zo onwerkelijk. En toch is het echt waar. Vandaag…
Ik kom al anderhalf jaar met lood in mijn schoenen bij deze arts. Iedere drie maanden kom ik voor controle sinds bij een bloedonderzoek bleek dat er iets goed mis zat. Hij zit dan…
In de serie ‘De kankercolumns’ reflecteert Swanny Kremer in alle openheid op jaar van groot verlies, hoop en wanhoop, angst, heel veel verdriet en telkens weer houvast zoeken en opkrabbelen.
“Ik doe het omdat ik denk dat een inkijkje in ons leven inzicht kan geven aan ‘anderen’”
Een goed leven De hamster van mijn dochter is overleden. Echt een lief beestje. Drie-en-een-half is ze geworden. Dat is hoogbejaard voor een dwerghamster. Geen ziekbed, iedere nacht rende ze nog lustig in haar…
We zitten onder een sinaasappelboom vol met vruchten aan een ‘gemozaïekte’ tafel en drinken een biertje met onze gastheer. Via Airbnb logeren we in een oude camper bij hem in de tuin. Hij is…
We hebben ons uitgecheckt op ons vakantieadres-van-een-paar-nachten en gaan straks in onze huurauto naar een andere plek op onze rondreis door Amerika. Nadat we de tassen in de auto hebben gezet gaan we eerst…
De wijn smaakt haar niet meer en daar genoot ze voorheen altijd zo van. En van een dagje goed ‘soppen’ komt ze haast niet meer bij. Ze besloot maar naar de dokter te gaan.…
Een korte vakantie in het kunstproject in Borgloon gaf me inzicht in somatische reflectie, zoals gemunt door Maurice Hamington. Onze slaapplek was onderdeel van een kunstproject, waarbij kunstwerken in de regio de verbinding maken tussen mens en natuur. De geluidsinstallatie van geluidskunstenaar Paul Devens werd omschreven als een onderzoek naar stilte.
Als zorgverlener ben je altijd bezig met de zorg voor een ander. Maar wie goed wil zorgen voor een ander, moet ook goed zorgen voor zichzelf. Dat vraagt om periodiek onderhoud. Daarom is het…
Het is mijn vrije dag en ik hang heerlijk met een boek op de bank met een glas verse-muntthee-uit-eigen-bloempot naast mij. Ik zit middenin een vrij akelig moordcomplot als ik de deur met een…
Muurtje Ik ben een slechte inbreker. De blauwe plekken op beide armen hebben mij ook nog eens mijn nachtrust gekost want ik lig nu eenmaal graag met zijn gezicht op mijn arm. Het was…
Ik ben wel gewend aan hekken en muren, ik werk immers in een tbs-kliniek. Maar dit is toch anders. Ik zie natte grijze gebouwen in ‘the middle of nowhere’ op de dampende klei staan.…