Ondanks alle goede bedoelingen gaan er in de zorg ook veel dingen mis. Dringende zaken die misschien klein lijken, maar van grote betekenis zijn, worden niet aangepakt. Zoals: ‘mevrouw zit scheefgezakt in een niet-geschikte rolstoel en niemand doet er wat aan’. Waar ligt dat aan?
Marije Stegenga, stafmedewerker ethiek en moreel beraad bij Reliëf, reflecteert in ‘Zin in Zorg’ over deze casus en brengt deze in verband met de fasen van zorg die Joan Tronto heeft onderscheiden. Ze laat zien waarom goede zorg eigenlijk niet zonder reflectie kan. Immers, als we niet nadenken over wat we doen, kunnen we ook niet weten of we de goede dingen doen en of we de dingen goed doen. Juist door samen na te denken komen we ook onze eigen blinde vlekken, aandachtspunten en onbedoelde nalatigheden op het spoor. Stegenga betoogt dat gezamenlijke reflectie het morele kompas traint. En mede daardoor kunnen zorgpraktijken beter worden.
Casus
Mevrouw en haar zoon komen samen de huiskamer in. Mevrouw zit in een transportrolstoel (slappe rug, slappe zitting) Moeder en zoon hebben samen buiten gewandeld. ‘Goedemiddag,’ groeten de zoon en de zorgmedewerker elkaar. De zoon rijdt mevrouw aan tafel. Hij neemt afscheid van zijn moeder. De rest van de ochtend, middag en avond zit mevrouw in de transportrolstoel. Ze zit scheef gezakt en af en toe valt ze in slaap.
Tijdens zogenaamde ‘spiegelbijeenkomsten’ bespreekt Marije situaties als in de casus met de medewerkers van de afdeling en gebruikt hierbij de onlangs door Relief uitgebrachte ‘Dilemma’s in Kaart’, een ‘Handzame methode voor moreel beraad in de zorg‘.
Lees de casus hier.
[button link=”https://www.zorgethiek.nu/wp-content/uploads/2015/05/RLF-ZiZ-2015-1-p8-9.pdf” bg_color=”#003566″]Download Casus (PDF)[/button]
0 reacties