Botte Boer

Net terug van een ‘spoedje’  in het ziekenhuis sta ik nog op mijn benen te trillen van de schrik. Mijn bloedplaatjes zijn door de chemo veel te laag en ik had een plotselinge bloeding die niet stopte. Dus even bellen: ik moest meteen komen. Gelukkig liep het met een sisser en een zakje medicijnen af. Het is een rot-ochtend geweest, in mijn hoofd was ik mijn begrafenis al(weer) aan het regelen. Ik besluit om even op bed te gaan liggen voordat mijn dochter uit school komt. Dan kan ik er hopelijk weer even tegenaan.

Terwijl ik mijn schoenen uit doe hoor ik een enorme knal. Het huis schudt. In de woonkamer zie ik dat de luiken in de hoek er los bijhangen. Het hoekkozijn is naar binnen gedrukt en overal ligt puin.  Door het raam zie ik net een gierwagen mijn blikveld uitrijden. De boer die de gevel heeft geramd rijdt door.

Rotschrik

Snel doe ik mijn schoenen weer aan en ga naar buiten. Daar tref ik twee buren aan die op het geluid af zijn gekomen. Op straat schud ik ineens op mijn grondvesten, net als mijn huis. De adrenaline stijgt ten top en ik ben woedend.

Mijn overbuurman heeft de boer herkend. Ik bel de politie: ‘Doorrijden na een ongeval’, zeg ik tegen de buurman. De buurman zegt: ‘Hij moet het haast wel gemerkt hebben, zo’n knal. Maar hij moet een eerlijke kans krijgen.’ De buurman gaat in de auto achter de boer aan en plukt hem uit het weiland.  

De boer en de politie arriveren ongeveer tegelijk. Ik zeg tegen de boer dat ik net uit het ziekenhuis kom en dat dit mijn tweede rotschrik op een dag is. De boer zegt dat hij niets gemerkt heeft maar dat hij het via de verzekering wil regelen. Dan vertrekt de politie. Ik laat de boer de schade binnen zien waarna hij zegt dat het erger is dan je van buiten zou verwachten. We wisselen gegevens uit. Dan vertrekt de boer. Ik ga weer zitten en denk: ‘Mijn geluk is op.’

Het duurt nog weken voordat de boer met de verzekeringspapieren op de proppen komt. Mijn kapitein-broer heeft er voor mij achteraan gezeten. Als de boer eindelijk aan de deur staat met de verzekeringspapieren zegt hij: ‘Een ongeluk zit in een klein hoekje.’ Geen: ‘Sorry’, niet: ‘Wat een vervelende situatie’, en al helemaal geen bloemetje. Wel: ‘Ik heb ook schade, mijn lichtbak is helemaal stuk.’

Veilige haven

Dat de boer doorreed zou nog kunnen betekenen dat hij niets heeft gemerkt al vind ik dat twijfelachtig. Misschien heeft hij ook niet meegekregen dat ik vertelde dat ik net uit het ziekenhuis kwam. Daar reageerde hij niet op. Maar de schade aan mijn huis heeft hij gezien.  Dat huis staat er al meer dan 150 jaar. Dat huis stond stil en is niet ineens voor zijn gierkar gesprongen.

De schade is enkel en alleen te wijten aan de ‘haast’ van de boer. Toch heeft hij op geen enkele wijze laten merken dat hij het vervelend vindt voor mij. De boer heeft mijn woning geschaad, en door zijn gedrag heeft hij mij ook geschaad.

Natuurlijk baalt hij van zijn eigen schade maar ‘sorry’ zeggen is gratis. Dat hij dat niet deed raakt mij diep. Het is net de druppel die de emmer doet overlopen.

Gek dat dit mij zo aangrijpt. Het is immers maar hout en steen. Er zijn al veel ergere dingen gebeurd. Maar op het moment dat mijn huis werd geramd werd mijn veilige haven ontwricht. En dat terwijl ik juist even bij wilde komen van de schrik van de ochtend.

Het idee dat mijn geluk helemaal op is blijft nog dagen aan mij kleven. Dan recht ik mijn schouders. Ik zeg tegen mijzelf dat ik mij niet in de luren laat leggen door de botte boer en de schade. Ik herpak mijzelf. En ga door.

Swanny Kremer