Met een diepe zucht zette hij zich neer. Alsof hij de laatste adem uitblies, de moed opgaf, zich overleverde aan mij, zegt u het maar dokter, ik weet het niet meer.
“Dat was een diepe zucht”, weerkaatste ik. Het was zijn zucht en ik moest hem bij de les houden anders werd het mijn zucht.
“Ach, wat heeft dit gesprek voor zin, ze begrijpt mij toch niet.” Hij was rond de zestig en al meer dan dertig jaar huwelijk achter de rug. Ik ging er van uit dat hij wist waar hij het over had, een opbeurende peptalk ging het niet worden.
“Wat zou ze moeten begrijpen?”, probeerde ik.
“Mijn duiven!” riep hij onmiddellijk uit en hij veerde op. Ik moest denken aan de tv-serie Help, mijn man heeft een hobby. Mannen werden door een mental coach geholpen om meer tijd te besteden aan partner en kinderen in plaats van modelbouwen en karpervissen. Mogelijk was ik nu ook een mental coach, dat gaf me goede moed.
“Zij begrijpt niet dat u zoveel bezig bent met uw duiven?”
“Nee, inderdaad. Ik begrijp niet dat ze mij niet begrijpt.” Die laatste zin moest ik even herkauwen: hij begreep niet dat zij hem niet begreep. Dus beiden begrepen elkaar niet en mogelijk zat zij nu elders te klagen dat hij haar niet begreep. Mental coaching was toch moeilijker dan ik dacht. Adviezen als ‘Ga eens goed praten’ of ‘Ga eens samen iets leuks doen’ waren volgens mij niet meer aan de orde. De opmerking ‘Begrijpen uw duiven u wel’ was een optie maar kwam op de juiste timing aan en niet zonder risico.
“Als u haar zou zeggen dat u begrijpt dat zij u niet begrijpt, zou u zich dan minder met de duiven gaan bezig houden?” Nee, dat dacht hij niet, hij ging toch wel zijn eigen gang. “Begrip is gratis”, doceerde ik, “geef het haar en u kunt uw duiven houden.”
0 reacties