We zitten op het terras van oma, achter de grote walviskaken die een poort vormen en omringd door andere schattige witte huisjes. We vieren onze zomervakantie op ’het Eiland’ in plaats van op IJsland zoals we gepland hadden. ‘Het scheelt maar twee letters’, zegt mijn zwager. Maar het is een totaal andere beleving.
Terwijl we een boterham eten op het terras kijken we naar Oma die een babymeeuw voert: ‘Hij vliegt niet’, zegt ze. De kleine meeuw ziet er ook wat verfrommeld uit en slaakt schelle kreten. Gulzig slikt hij het brood naar binnen (waar Oma de korstjes vanaf heeft gesneden omdat ‘hij immers geen tanden heeft’).
Het blijft niet alleen bij deze babymeeuw. Door het brood en misschien door de schelle schreeuwen van de babymeeuw komen er andere meeuwen op het huisje van Oma af. Ze gaan in duikvlucht en jatten net het brood voor het grijze kuiken weg. ‘Verdikkeme’, zegt Oma, die stug door blijft voeren. ‘Het lijkt de film Birds wel’, zeg ik tegen mijn dochter terwijl de meeuwen luid schreeuwend om het huisje cirkelen. Ik vertel haar kort waar die film over gaat. ‘Hij komt hier iedere dag’, zegt Oma als het brood op is. Ze gaat weer wat brood ontdooien voor de volgende keer.
Keuze
Als ik later met de honden loop zie ik dat het terras achter het huisje zowat wit ziet van de vogelpoep. Het enige grijze is de babymeeuw die ineengevouwen zit te wachten op de eerstkomende hap. Op alle schoorstenen van de witte huisjes zitten grote witte meeuwen op de loer. Ze schreeuwen naar elkaar. Op de achterliggende parkeerplaats staan auto’s die onder de kak zitten. Ik vraag mij af of de buren weten dat Oma de meeuwen voert.
Onder het wandelen denk ik na over de keuze die Oma maakt: ze voert de babymeeuw. ‘Wat nu als deze meeuw nooit gaat vliegen? Wat nu als hij alleen in leven blijft door het brood (zonder korstjes) van Oma, maar dat de kwaliteit van het leven niet overhoudt? En gaat deze meeuw zichzelf ooit handhaven tussen de andere meeuwen? Wat is nu een goede keuze? Oma wordt er wel blij van, ze is redelijk doof en hoort het geschreeuw van de meeuwen niet. En ze heeft zo wel wat verstrooiing op een dag. Maar what about de omgeving? Al die poep en dat geschreeuw’.
Weer terug van het rondje met de hondjes deel ik mijn gedachten met mijn dochter. ‘Begin je nu alweer met je filosofisch gelul?’ zegt ze. ‘Nou, dit is niet zozeer filosofisch, wel ethisch’, zeg ik. ‘Het blijft gelul’, zegt ze terwijl ze op haar telefoontje tikt.
Peinzen
’s Avonds sta ik zelf de babymeeuw te voeren. Hij lust ook wraps. Het doet toch wat met me, zo’n ineengedoken kwetsbaar dier. En ineens gaan mijn gedachten een andere kant op. ‘Eigenlijk ben ik die verfrommelde meeuw’, zeg ik in mijzelf. Deze baby is een kwetsbaar individu in de groep meeuwen, net zoals ik een kwetsbaar individu ben binnen de groep mensen.
‘Hoe behoor je daar nu mee om te gaan?’, peins ik verder. Door de kwetsbare meeuw te beschermen, belast je de omgeving. De mensen die kak op huis, terras en auto hebben en niet doof zijn voor het geschreeuw om half 5 ’s ochtends. Net zoals door ‘mij’ te beschermen andere mensen door Coronamaatregelen ook belast worden. Zij worden meer beperkt in hun doen en laten. ‘Mag je een kleine groep beschermen en daarmee anderen beperken,’ overpeins ik. Maar ook: ‘Mag je het niet doen?’ Je kunt beslissen om een babymeeuw niet te voeren, als je dat over je hart kunt verkrijgen. Maar mag je besluiten om een kwetsbare groep medemensen niet te beschermen?
Terwijl ik naar de babymeeuw staar, sta ik op het punt om dit met mijn dochter te bespreken. Dan bedenk ik dat ze dit wel filosofisch gelul zal vinden.
Ik schenk een IPA[1] in een icetea-glas en ga op het terras van Oma zitten. Terwijl ik een slokje neem gaat mijn blik over het hofje. De babymeeuw schuift dichter naar mij toe.
Hij houdt zijn kopje scheef en knijpt met zijn oogjes.
Ik geef een knipoog terug.
Swanny Kremer
[1] Indian Pale Ale
0 reacties