Afscheid

De jonge vrouw had borstkanker en het ging nu echt fout. Diverse uitzaaiingen en de oncoloog kon niets meer voor haar doen. Briesend zat ze bij me. Onderweg hadden flitsende posters van Pink Ribbon haar aangekeken met optimistische teksten. Zij zou als vrouw veel meer creëren dan kanker kon vernietigen. Ja, dat hoefden ze haar niet te vertellen! Ze liet twee kinderen achter die beiden nog geen 16 waren. En waarom een maand lang al die glamour? Zeker omdat er borsten in voorkomen, goed voor de marketing! Heeft darmkanker ook al een maand? Of een week? Volgens haar nog niet eens een dag! En zo ging het nog even door en eigenlijk was ik het met haar eens. Ik bewoog dus even mee, maar een al te zachte heelmeester zou haar ook niet verder helpen.

Dus over naar de orde van de spreekkamer: wat kon ik betekenen? Ze bleek te komen voor een pil om dood te gaan. Nu ze wist dat het nog weken of maanden kon duren was het maar beter dat het ineens afgelopen was. Onvermijdelijk ging het gesprek over euthanasie, maar dat bedoelde ze niet. Mijn gifbeker was bedoeld om iemand uit ondraaglijk lijden te verlossen terwijl het haar ging om het moment van doodgaan fors te bespoedigen. Het makkelijke antwoord was dat een dergelijke pil niet bestaat. Het moeilijke deel was haar te laten dealen met haar onafwendbaar lot.

Ik vertelde haar over een chinees gezegde dat zei dat geluk niet wordt bepaald door de eindbestemming maar door de reis. Wat leverde een snel eind haar op? Wat wilde ze niet onder ogen zien? Waarom wilde ze niet dood gaan, slechts dood zijn? Ik haalde toch  maar even het Pink Ribbon tekstje aan, ze was niet voor niets zo boos geweest. Misschien kon ze nog iets onuitwisbaars creëren in de komende tijd? Uiteindelijk beaamde ze snikkend dat ze niet wist hoe ze afscheid moest nemen. Twee kinderen die beiden nog geen 16 waren.