Buiktruitje

‘Ik zou het denk ik niet gauw doen, een buiktruitje naar school dragen’,  zegt mijn dochter, ‘maar het is jouw lichaam en dan mag je zelf toch weten wat je aantrekt?’ Ik ben aan het autorijden en kijk kort opzij. ‘Ik ben het wel met je eens’,  zeg ik. ‘Maar ik kan mij wel voorstellen dat je anderen niet met je kleding moet kwetsen ofzo, ik bedoel, een T-shirt met een hakenkruis vind ik niet kunnen ofzo.’ ‘Ja, maar daar heb ik het niet over’,  zegt ze. Ze vervolgt: ‘Eigenlijk ben ik wel blij dat ik mij nu zelfverzekerder voel en niet meer altijd in een grote wijde trui naar school ga’, vervolgt ze. ‘En dan komen er ineens richtlijnen… Het is best veel waard om je goed in je lichaam te voelen. En nu is het net of dat niet mag.’

Bij haar vriendin op school hebben ze aangegeven dat leerlingen, lees: meisjes, geen spaghettibandjes en een korte rok mogen dragen. Verontwaardigd zegt ze: ‘Het zou de docenten af kunnen leiden…. Maar het is de middelbare school. Iedereen daar is minderjarig! Dat is toch een groot probleem als de docenten zich door minderjarigen op die manier laten afleiden? Ze hebben toch geen pedo’s voor de klas?’ Ik hmm wat terwijl ik de auto probeer in te parkeren. Als hij redelijk ten opzichte van de stoeprand en andere auto’s staat zeg ik: ‘Tja, ik snap wat je zegt. Het is alsof de meisjes de verantwoordelijkheid toegespeeld krijgen terwijl de verantwoordelijkheid voor ongepast gedrag juist bij de ander hoort.’

Minder bloot
‘De media lusten er ook pap van,’ zeg ik terwijl we de stad inlopen. ‘Bottom line: scholen willen minder bloot’, voeg ik nog toe. ‘Vooral bij meisjes’, vult mijn dochter aan. Ze is echt pissig als ze zegt: ‘Iedereen heeft toch een buik? Waar doen ze zo fucking moeilijk over? Als een ander daar niet mee om kan gaan moeten ze daar eens iets aan doen. Straks mag niemand meer een buiktruitje aan. Dan moet iedereen zich aanpassen aan mannen die dit niet kunnen handelen. Het is toch belachelijk dat ze kinderen seksualiseren? Doe daar wat aan!’

‘Tja, een argument is dat dergelijke kleding niet op een school thuis zou horen’,  merk ik op. Mijn dochter briest nog net niet als ze zegt: ‘Ik kan er niet minder door leren hoor, als ik een buiktruitje aanheb. Ik kan nog steeds de les volgen en mijn hand opsteken. Als een ander er last van heeft is het niet mijn schuld of probleem.’

Mensen
We lopen onderhand de bioscoop in. We gaan naar een film waarin een vrouw in strak leer de wereld redt. Onderhand pruttelt mijn denken door.

Ik snap best dat scholen een plek zijn om les te geven en te leren. En ik begrijp ook heus dat er een ondergrens is van wat nog ‘fatsoenlijk’  is of niet, al is dat toegeven al een hellend vlak. Maar is het aan scholen om te mogen voorschrijven wat kinderen al dan niet aan mogen hebben?

Het gevoel van mijn dochter dat meisjes verantwoordelijk gemaakt worden voor het gedrag van mannen en jongens lijkt mij in ieder geval niet wenselijk. En waar houdt dit op?

Zou het niet een veel beter idee zijn om met elkaar in gesprek te gaan over kleding (en over nog veel meer)? Om het plaatje groter te maken en je niet alleen op jezelf te richten? Een gesprek dat niet eenmalig is, maar stelselmatig terugkeert. Over kleding, racisme, zwarte piet, wel of geen pepernoten mee naar school, vriendschap, liefde, seksualiteit, (mantel)zorgen en noem maar op. Bereid je de jeugd door de dialoog aan te gaan niet veel beter voor op de maatschappij dan ze zonder gesprek in een keurslijf te drukken dat geen buik toont?

Wellicht dat leerlingen leren om elkaar als mens te zien. En vanuit die (h)erkenning uit zichzelf rekening met elkaar te houden.

Zou dat niet mooi zijn?

Swanny Kremer