Privacy s*cks

‘Weer een man in pak met een laptop’ is het eerste wat ik denk als ik hem ontmoet. Ik probeer de man door de attributen heen te zien. We geven elkaar een hand en stellen ons voor. Hij neemt plaats achter zijn laptop. Dan zegt hij ‘Wilt u vertellen wat de aanleiding is van uw langdurige ziekte?’ 

Ik schrik. 
Hij licht toe: ‘Ik heb geen toestemming om het dossier te lezen.’
Ik slik.

Opvolger

Ik had al vernomen dat de vorige bedrijfsarts een opvolger heeft gekregen. Daarbij zijn mijn beide bazen vlak achter elkaar ‘verdwenen’ naar een nieuwe baan. Dit bij elkaar maakt dat ik mij best alleen voel in mijn reïntegratie. Ik wist niet eens precies met wie ik het moest communiceren toen ik weer meer uren ging werken. Ik stond vooraf dus positief ten opzichte van dit gesprek. Samen weet je meer dan alleen.

Maar nu zit ik hier.
Ik merk dat de tranen die heus best diep zaten ineens in moordend tempo stijgen. 
‘Maar het is uw voorganger’, stamel ik. ‘Het is binnen hetzelfde bedrijf…’
‘Dat maakt niet uit’,  zegt hij. 
‘ik geef toestemming’, zeg ik. 
‘Het kan alleen als u vooraf daarvoor tekent’, zegt hij.

Mijn hoofd loopt vol en het enige wat in neonletters opseint is ‘Nu moet ik weer ons drama vertellen.’ Hij zegt: ‘Ik heb met opzet wat meer tijd ingepland voor deze eerste afspraak.’
Alsof daarmee ‘het probleem’ is opgelost, denk ik.

Dus ja, ik huil. Ik baal ervan, maar ik huil weer bij de bedrijfsarts. Terwijl ik eigenlijk echt niet wil vertel ik weer ons verhaal. Ik doe het lomp. ‘Afgelopen jaar hadden mijn man en ik samen kanker. Hij ging dood. Ik ben behandeld met chemo’s. Ik ben er nog.’
De bedrijfsarts gaat hier keurig op in. Hij vraagt details, maakt aantekeningen. Hij vult alle blanco velden op zijn laptop in.

Poortwachter

Vervolgens slaat hij mij beschaafd met de ‘Wet Poortwachter’ om de oren. Ik ben 14 maanden niet volledig aan het werk en dit is pas mijn derde afspraak bij de bedrijfsarts. ‘Het stappenplan’ is niet voldoende gevolgd. En ook al werk ik nu 89%, het is geen 100. ‘Mijn casus’ moet aan het UWV voorgelegd worden. Formeel gezien heeft hij helemaal gelijk.

Ik zeg nog dat ik op korte termijn naar 100% wil gaan maar dat het nog best pittig is. Dan toont hij wat menselijkheid: ‘Ga niet te snel. Binnen 8 tot 10 weken is voldoende. Uw inzet is boven verwachting.’

Het gesprek is fatsoenlijk afgerond. Mijn tranen zijn gedroogd. Nadat de bedrijfsarts alles heeft opgeslagen op zijn laptop nemen we afscheid met een handdruk: ‘Laat het vooral weten als je behoefte hebt aan overleg of een gesprek’,  zegt hij. Van ‘u’ ben ik ‘je’ geworden.

Spagaat

In de auto naar huis bedenk ik mij dat ‘de man’ gewoon zijn werk doet. En ik snap de spagaat tussen goede zorg voor een individu en de verantwoordelijkheid voor het bedrijf ook wel. Het lijkt mij echt een baan waarin ik niet zou uitblinken. 

Maar als ik ‘egoïstisch’ naar mijzelf mag kijken zeg ik dat de privacywet die mij zou behoren te beschermen mij juist geschaad heeft. Hierin had de bedrijfsarts wat kunnen betekenen, hij had mij voorafgaand aan de afspraak kunnen vragen of ik toestemming gaf voor inzage in mijn dossier. Als de wet mij niet beschermt had hij dat kunnen proberen. Dan had ik ons ellendige verhaal dat al in mijn dossier genoteerd staat niet weer hoeven op te rakelen.

Waar blijf ik als mens in deze formeel juiste bijeenkomst? Juist, in huilen uitgebarsten en onnodig extra verdrietig. En niet eens heel erg stiekem ben ik ook een beetje boos. Vergeet privacy in dit verhaal. Ik wil dat er passende zorg voor mij is.

Swanny Kremer