Moeilijke vraag

‘Hoe gaat het met je dochter?’ wordt vaak aan mij gevraagd. Ik vind dat zo’n moeilijke vraag. Hoe het gaat verschilt ook enorm. Meestal geef ik dan maar wat voorbeeldjes die zich in die periode  afgespeeld hebben.

Dun laagje

Zo ontdekten we deze week dat haar konijn een traanoogje heeft. Ik besluit google te raadplegen. Terwijl ik een site open die betrouwbaar overkomt gaat ze bij mij zitten. Konijn op schoot. Ze is nogal dol op het beestje. Ik scroll langs ‘allergie’, ‘tocht’ en ‘tandproblemen’ terwijl ik dit kort hardop opsom.

En ineens zie ik ‘kanker’ staan. Mijn adem en voorlezen stokken heel even. Snel probeer ik de opsomming te hervatten en het onderdeel ‘kanker’ over te slaan maar ze heeft het al door. ‘Wat is er Mama?’, zegt ze dringend. Ik haper nog omdat ik haar niet onnodig ongerust wil maken maar het kwaad is al geschied. Dus besluit ik om maar te zeggen wat ik zojuist las en vertel dat ook kanker aan het oog kan voorkomen.  Ik zie de stress en angst in een ‘splitsecond’ van nul naar honderd schieten. De uitleg dat het maar zeer zelden kanker is kan haar begrijpelijkerwijze niet geruststellen. Gelukkig kan de dierenarts dit wel. Enkele tientjes later blijkt konijnlief alleen verkouden te zijn en de problemen kunnen gelukkig met een prikje en een oogzalfje weer verholpen worden.

‘Wat is het maar een dun laagje’, denk ik op dit moment.

Een plek voor Papa

Een paar dagen erna vraagt ze mij of ik een rekje op wil hangen in haar kamer. Het is een soort plank in split-level. Na veel geklungel van mijn kant hangt het rekje, een beetje scheef, dat wel. ‘Zet er maar geen al te zware dingen op’, zeg ik tegen haar. Ik vertrouw niet helemaal op mijn kluscapaciteiten.

Als ik haar de ochtend erna wek zie ik dat ze de foto van ‘Papa’ op het plankje heeft staan. Ernaast staat een kleine lichtbak met ‘I love you’ en een klok in de vorm van een hartje.

‘Ze geeft ‘Papa’ letterlijk een plek in haar leven’, denk ik op dat moment.

Goede vrienden

Juf is ziek en er is geen vervanging. De hele klas is een dagje extra vrij. Sneu voor juf maar mijn dochter is opgetogen. Ze is druk in de weer met haar vriendengroep op whatsapp en ze spreken af om met elkaar te gaan zwemmen. Het wordt een heel uitgebreid overleg, want ze gaan zelfstandig op de fiets vanuit vier minidorpjes naar ‘de grote plaats’ waar het zwembad is. Ze hebben de route met elkaar uitgestippeld en afgesproken hoe laat en waar ze elkaar opwachten om het grootste stuk samen te kunnen fietsen. Volgend jaar gaat ze naar ‘de middelbare’ in dezelfde grote plaats dus het lijkt mij een goede oefening. Het is een feestelijke dag geworden die de kinderen zelf geregeld en uitgevoerd hebben.

‘Ze pakt de draad goed op en gelukkig heeft ze zulke goede vrienden’, denk ik nu weer.

En zo gaat het binnen een week. Het fluctueert. Net zoals bij mij, bedenk ik mij.  

Haar woorden

Na mijn zoektocht om te beschrijven hoe het met mijn dochter gaat, geeft zij zelf ineens een meer bestendige beschrijving; schijnbaar vanuit het niets zegt ze op een dag: ‘Ik geef 2018 een 4’. Ik reageer daar een beetje verbaasd op: ‘Oké, dat is onvoldoende. Maar Papa ging dood. Is het niet een lager cijfer, een één ofzo?’

Ze kijkt mij recht in de ogen aan en zegt: ‘Nee, het is geen één, het is een vier voor mij. Het had immers erger gekund, want jij bleef gelukkig leven.’

Swanny Kremer