Mijlpaal

Een dag aan het infuus, dan drie dagen pillen, twee weken ‘halfje-mens’, dan weer één week redelijk te pas. En opnieuw. In totaal zes keer. Per kuur was ik aan het aftellen: nog ‘zoveel’ kuren. Ik heb echt toegeleefd naar het einde van de reeks. Het leek mij reden voor ‘feest’. Maar toen de kuren eindelijk voorbij waren viel ik na een paar dagen van euforie idioot genoeg in een gat. ‘Waaraan werk ik nu?’ Ik voelde mij heel doelloos. ‘Weer eens totaal verkeerd ingeschat’,  zeg ik in mijzelf, ‘Ik heb geen grip op wat dan ook.’

Mensen feliciteren mij: ik heb de eindstreep gehaald en het lijkt er goed uit te zien. Maar ik reageer onhandig, kan niet echt blij zijn. Zodra ik mij iets beter voel knalt het erin dat Bert gedurende mijn chemotraject dood is gegaan. En ik ben nog zo ontzettend moe.

Moeder-dochter foto

Toch besluit ik met mijn dochter stil te staan bij deze mijlpaal. Ik ben er immers nog. Mijn dochter wil graag een fotosessie en ik boek met een aanbiedingsbon een sessie voor haar en voor ons samen. ‘Een moeder-dochter foto kan geen kwaad, hoe het balletje ook gaat rollen’, denk ik.

We rijden naar een andere stad voor de fotoshoot. We ‘moeten’ lachen van de fotograaf wat voor ons beiden ongemakkelijk voelt. Achteraf denk ik: ‘Waarom luisterden we daar in vredesnaam naar?’ Mijn dochter was te jong en ik te murw denk ik.

Toren beklimmen

Als de foto’s gemaakt zijn staan we weer op de stoep. We besluiten wat van de stad te gaan bekijken en het oog van mijn dochter valt op de scheve toren op het nabijgelegen plein.

‘Laten we die beklimmen Mama.’ Alles in mij schreeuwt ‘NEEEE’ maar ik mompel halfslachtig dat het wel een hoge toren is. ‘Anders zouden we het ook gedaan hebben Mama’, zegt ze. Ze lijkt zo graag te willen dat het weer ‘normaal’ is. Dus daar gaan we.

Zo lag ik nog aan het infuus en zo klim ik een toren op.

Ik kan haast geen voet meer verzetten. Met iedere stap die ik zet, zet ik een stap over de grens. Ik hijg, steun en puf. ‘Stop anders even, dan red je het wel’, zegt mijn dochter. En zo pak ik het vervolgens aan. Ik neem veel pauzes waarbij ik iedere ‘tegenligger’ ruimschoots laat passeren. Misschien denken ze wel dat ik heel beleefd ben. Helemaal aan gort bereik ik de top van de toren. Mijn dochter huppelt al opgewonden rond om van het uitzicht te genieten. Voordat ik ben bijgekomen is zij al haast weer klaar met het uitzicht. Ze kijkt mij aan, ziet mij echt, vervolgens blijven we nog wat hangen voordat wij ook weer ‘afzakken.’

Zekerheden

‘Stop anders even, dan red je het wel.’ De opmerking van mijn dochter blijft in mij doorklinken. Zo ga ik het maar doen in het leven, bedenk ik mij. Meedoen daar waar het kan, en af en toe stoppen om te herstellen. Ik wil zo veel maar kan (nog)  niet alles. Geen idee wat de toekomst ons zal brengen. Het zij zo. Maar laten we waar mogelijk onze mijlpalen ‘vieren’,  hoe halfbakken ze ook zijn. Het leven is niet perfect of eerlijk. Maar als je de vruchten niet ‘plukt’ omdat ze plekjes hebben, wat heb je dan nog?

Swanny Kremer