Bommetjes

Het is mijn vrije dag en ik hang heerlijk met een boek op de bank met een glas verse-muntthee-uit-eigen-bloempot naast mij. Ik zit middenin een vrij akelig moordcomplot als ik de deur met een klap hoor dichtgaan en twee meisjes overstuur in bikini komen binnenzetten. Ze druipen van het water en van verontwaardiging. Mijn dochter en haar vriendin praten druk door elkaar heen: ’Mama, je moet meekomen.’ Uit hun drukke relaas maak ik op dat er een visser zit die foto’s van hen heeft gemaakt en die deze foto’s wil verspreiden. Ook heeft hij ‘rot op’ geroepen.

Dat ‘rot op’ schiet in mijn verkeerde keelgat, maar dat verhaal van die foto’s maakt mij echt ongerust. We maakt er nu foto’s van bijna blote meisjes van tien en wil die verspreiden? Sorry, maar daarvoor heb ik te lang in de forensische marinade gelegen.

Wat hieraan vooraf gaat

Mijn dochter spreekt vissers aan. Iedere visser kan rekenen op een gesprek over het hoe en waarom van vissen, en steevast stelt zij de vraag:’ Wat denk jij dat de vis ervan vindt?’ Ze gelooft niet dat vissen niets zouden voelen van een haak in hun bek, en vindt het hele visgebeuren een marteling van vissen en daarmee verwerpelijk. Wil nu het geval dat wij aan het water wonen….. er is een redelijk hoge ‘visser-dichtheid’ voor de deur.

(Niet zo) stiekem ben ik trots op mijn dochter en op haar morele appel. Zeker als zij zegt ‘Wat nu als jij zelf die vis zou zijn?’ Dan ben ik oprecht trots op haar moed om op een vragende manier in gesprek te gaan met de vissers voor ons huis. En deze trots van mij heeft zij zeker gemerkt.

Slippers

En nu loop ik op slippers door de berm achter twee meisjes aan. Ik zie de visser zitten. Een man van zestig-plus met zijn (?) vrouw. Ik vertel aan de visser wat ik net heb gehoord en ik vraag hem hierop te reageren omdat ik het verhaal ook graag van zijn kant wil horen. De man geeft alles toe, hij praat ook opgewonden. De vrouw kijkt zwijgend stug voor zich uit.

‘Ja ik heb ‘rot op’ geroepen, dat had ik niet moeten doen misschien. Maar ze zwemmen vlak voor de dobbers rond. Ze springen ook in het water. Ze jagen alle vissen weg. Ik voelde mij geprovoceerd!’ Ik moet eerlijk bekennen dat ik de meisjes daar direct in herken. Zij hebben ongetwijfeld geprobeerd om de vissen weg te jagen, om ze te redden. Maar ja. Vissen is niet verboden. Wat je morele oordeel daar ook over is. Hij mag daar gewoon vissen.

Foto’s

Ik vraag naar de foto’s. De visser kijkt mij verbaasd aan. ‘Ja, daar heb ik mee gedreigd, dat ik foto’s zou maken en verspreiden. Ze moeten bij mijn dobbers vandaan gaan, zo vang ik niets.’

Ik probeer aan de visser uit te leggen dat het mij een zeer onbehaaglijk gevoel geeft dat hij foto’s maakt van jonge meisjes in bikini en dreigt deze te verspreiden. Heel langzaam zie ik het besef van wat ik bedoel tot hem doordringen. Ik eis vervolgens, duidelijk doch beleefd, dat de foto’s gewist worden. De visser is nu helemaal stil en trekt bleek weg. Eindelijk spreekt de vrouw: ‘Ik deed alsof ik foto’s maakte om ze af te schrikken, maar er zijn geen foto’s.’ Nadat ik mij hiervan heb laten overtuigen ronden we het gesprek ‘dodelijk’ beleefd af en ik laat hen achter in de berm. De meisjes kwekken er weer lustig op los en gaan een eindje verderop zwemmen. De visser, de vrouw en ik zijn uiterst ongemakkelijk.

Twijfel

Er zijn drie bommetjes afgegaan. De meisjes deden heel letterlijk een ‘bommetje’. De visser had een tweetrapsraket door ‘rot op’ te roepen en te dreigen met foto’s verspreiden. En mijn eigen bom was gefragmenteerd: heb ik mijn dochter te veel aangemoedigd, en heb ik te veel goedgekeurd, in haar gesprekken met de vissers? Was ik te gealarmeerd door de bikinifoto’s?

Nu ik de visser vol onbegrip heb gezien en daarna onthutst denk ik dat er niets van hem te vrezen valt op het ‘bikinigebied’. Ik schat hem meer in als een beperkte man die heel onhandig heeft gereageerd door zijn frustratie. Met wat ik nu weet had ik het anders gedaan. Maar op het ‘moment suprême’ had ik deze informatie nog niet. Daarom behoor ik mijzelf niet af te rekenen op mijn vragen over de bijna-naakt-foto’s. Want ik was voorzichtig, onderzoekend, en ook standvastig.

De vissers vissen nu buiten het dorp en de meisjes zijn daar zeer tevreden over. De vissen schieten er uiteindelijk niets mee op want er wordt nog steeds op hen gevist. Maar dat ik de vissers nu enkele honderden meters buiten het dorp zie vissen, maakt dat ik mij wat ongemakkelijk voel. Het blijft ‘knagen’. Ik heb wel schade aangericht. En dat is het laatste wat ik wil in dit leven.

Swanny Kremer