Urruhhhh…krr…krrrrrr…èèèèh… Het is 4.30 uur wanneer de eerste geluiden vanuit de babykamer mijn nog vermoeide trommelvliezen bereiken. Jazeker beste lezer, ook trommelvliezen kunnen moe zijn, net als alle spiertjes in mijn voeten, de gewrichten van mijn knieën, de haren op mijn hoofd, en de randjes van mijn nagels, om zo maar eens wat onderdelen van mijn vermoeide kersverse moederlichaam te noemen. En dan weet ik: het is tijd voor weer een nieuwe dag in zorgethiek-land.
Dat zorgethiek niet ophoudt waar ik mijn werkdeur achter me dicht trek of pas begint wanneer ik mijn computer aanzet, is namelijk één ding dat zeker is… Waar ik tot voor kort het belang van ‘mothering‘ voor het ontstaan en doordenken van zorgethiek voornamelijk als interessante gedachte zag, voel ik me tegenwoordig een waar wandelend uithangbord voor dit concept. Weet u wel, met van die flikkerende neon-pijlen die alle plekken in mijn lichaam en geest aanwijzen waar ‘mothering’ te vinden is.
Feministische denkers als Sara Ruddick en Eva Feder Kittay hebben belangrijke bouwstenen geleverd voor het zorgethische denken. Hun visies op ‘maternal thinking’ (Ruddick) en het feit dat iedereen is voortgekomen uit een moeder (Feder Kittay) hebben licht geworpen op onze afhankelijkheid en kwetsbaarheid en wat dit betekent voor praktijken van zorgen. Hoewel zorgethische denkers het ‘moederen’ zien als een genderneutrale praktijk, die dus zeker ook door vaders wordt uitgevoerd, ervaar ik dat dit in de praktijk niet helemaal vanzelfsprekend is. Niet omdat de vader in kwestie zich onttrekt aan zijn zorgtaken (geenszins!), maar vooral omdat ik zelf soms moeite heb met het loslaten en delen van de verantwoordelijkheden die ik zo vanuit het diepst van mijn wezen voel richting ons kleine ukje.
Urruhhh…krr…krrrrrr….èèèèh… ik geef een stevige duw tegen de schouder van mijn nog steeds diep in slaap zijnde geliefde: ‘Schat, doe jij deze fles?’ Het lijkt misschien een vraag, maar de lezende vaders onder u zullen het wel herkennen: de toon duldt geen tegenspraak. Hier worden zomaar even wat verantwoordelijkheden gedeeld en een beroep gedaan op ‘doulia‘, oftewel: het zorgen voor degene die zorgt. Ook weer zo’n prachtig zorgethisch begrip van Eva Feder Kittay.
Mamma slaapt. Nog héél even…en dan begint er weer een nieuwe dag in zorgethiek-land.
Lang leve ‘fathering’!
[bol_product_links block_id=”bol_5b5057b4c2ae3_selected-products” products=”1001004000804369,1001004001049149″ name=”maternal” sub_id=”” link_color=”003399″ subtitle_color=”000000″ pricetype_color=”000000″ price_color=”CC3300″ deliverytime_color=”009900″ background_color=”FFFFFF” border_color=”D2D2D2″ width=”590″ cols=”2″ show_bol_logo=”0″ show_price=”1″ show_rating=”0″ show_deliverytime=”1″ link_target=”1″ image_size=”1″ admin_preview=”1″]
1 reactie
Geert
Mooi stukje … en zo herkenbaar voor iedereen die ooit kleine kinderen heeft gehad … mooi hoe de theorie zich concreet vertaalt in de dagelijkse praktijk, en omgekeerd.
Bedankt.