In een huis aan huis blaadje kom ik een advertentie tegen van een Ladies Night in de buurt. Een nieuw hotel opent de deuren en ter gelegenheid van de opening zullen er ongeveer zestig kraampjes zijn met ‘vrouwendingen’. Ik ben nog nooit naar zoiets geweest. Maar mijn dochter heeft wel interesse, ze vindt make-up en haar en huid interessant. De avond start om 1900 uur, dus het is niet te laat voor haar in verband met school de volgende dag. En de eerste 200 gasten krijgen ook nog eens een goodiebag, dus laten we gaan. Het lijkt mij gezellig om samen met mijn dochter zo’n vrouwenuitje te hebben.
Goodiebag
Bij het hotel aangekomen blijkt het een totale chaos te zijn. Overal staan en rijden auto’s, en iemand met een geel hesje probeert hier wat structuur in aan te brengen. Het is een drukte van jewelste en om kwart voor zeven lopen er al drommen vrouwen het hotel binnen. Mijn dochter vraagt met een benepen stemmetje of we nog wel op tijd zijn voor de goodiebag.
We parkeren bij het dichtstbijzijnde Transferium en lopen naar het hotel. We zijn zeker niet de enigen. Iedereen heeft haast. Mijn dochter en ik zetten er ook stevig de pas in, ze heeft zich erg verheugd op de goodiebag.
In het hotel blijkt dat de Ladies Night op de eerste etage is. We moeten met de trap omhoog. Dat is op zich geen enkel punt, maar op de trap blijkt het een dringen van jewelste te zijn. Serieus, het is gewoon eng. Vrouwen werken zich met hun ellebogen stekend en prikkend de trap omhoog, letterlijk ellebogenwerk om de top te bereiken! Mijn dochter van negen wordt bruusk opzij geduwd om langs haar te kunnen, ik wankel ook in de chaos. Onthutst kijkt zij mij aan, maar ik ben net zo verbaasd: ‘Dat doe je toch gewoon niet?’
Perplex
Bovenaan de trap ontstaat een ware run op de goodiebags. De ‘dames’ schieten in een nog hogere versnelling en grissen de tasjes uit de handen van de uitdeeldames. Er kan geen ‘dank je’ vanaf. Ik manoeuvreer mijn perplexe dochter en mij naar de tasjesdames en gelukkig zijn de goodiebags nog niet op.
Daarna verspreiden alle vrouwen zich en wordt het iets rustiger. We lopen langs de kraampjes met tassen met glimmertjes, kleding met glimmertjes en nagels met glimmertjes. Het is erg veel van hetzelfde en niet per se ‘ons ding’. Toch vermaken we ons wel, mijn dochter vult haar tasje verder met pennen en ballonnen die ze her en der opduikelt en we vinden nog een stoer jurkje voor haar. Binnen het uur zijn we klaar en gaan we weer op weg naar huis. We praten in de auto samen even na. Mijn dochter telt vooral haar schatten, en deelt haar verbazing over de duwende dames.
Voor mijzelf sprekend kan ik zeggen dat ik ontgoocheld ben. In mijn beleving is zo’n Ladies Night juist bedoeld als iets ‘verbindends’, iets solidairs, gemeenschappelijks, leuk en gezellig. Maar nee, het leek eerder op ‘ieder voor zich’ en moge de ‘beste’ winnen. Tja, inschattingsfoutje misschien?
Solidariteit?
Mijn moeder heeft mij geleerd dat vrouwen solidair behoren te zijn. In ‘de mannenwereld’ zouden vrouwen elkaar behoren te (onder)steunen. Nu vind ik niet dat gender redenen geeft om iemand uit- of in te sluiten, toch voel ik bij vrouwen vaak een soort van loyaliteit: ‘ik ben het zelf immers ook?’ Als ik mijn stem uitbreng kies ik bij de partij van mijn keuze wel altijd een vrouw en ik erger mij op symposia als ik de enige vrouwelijke spreker ben. Tegelijk sta ik weer op mijn achterste benen als ik als ‘rolmodel’ word gevraagd voor andere vrouwen omdat ik dan weer vind dat ik om mijn kwaliteiten gevraagd behoor te worden, en niet om mijn sekse. Maar als een vrouw mij bedot vind ik het nog veel erger dan als een man dat doet. Al met al een verwarrend geheel van onsamenhangende gevoelens omtrent het vrouw-zijn.
Terug naar de trap in het hotel. Allemaal vrouwen die zich omhoog willen werken ten koste van elkaar. Er is natuurlijk een grote druk om te presteren, maar ik ben ervan overtuigd dat dit ellebogenwerk niet heeft geleid tot een voorspoedige vooruitgang. Het leidde eerder tot opstootjes, ergernissen en tijdsverlies. En ik deed het ook niet goed, verbluft liet ik ons aan de kant duwen. Ergens tussen ‘over je heen laten lopen’ en ‘de ander uit de weg ruimen’, moet assertiviteit zich bevinden.
Bah, het zou zo mooi kunnen zijn als ieders karakter deugdelijk gevormd was en iedereen dus ook deugdelijk handelde. Ik zou dan weliswaar geen werk meer hebben, maar wel heel tevreden zijn. Of toch niet?
Swanny Kremer
0 reacties