Dat klopt

Sinds jaar en dag tobde hij met hartproblemen, en vrij recent kreeg hij op zijn 70ste nog een pacemaker om zijn hartspier beter in zijn ritme te houden. Hij was die dag de laatste patiënt, ik had hem nog nooit gezien. Eenmaal in de spreekkamer kwamen we snel ter zake, maar hij zat maar te draaien en te zuchten. “Volgens mij voelt u zich niet lekker”, constateerde ik en dat beaamde hij direct.

Hij bleek geen pijn op de borst te hebben, maar benauwd was ie wel, zij hij. Hij greep een paar keer naar zijn keel en plots trok hij wit weg en keek mij niet meer aan. Ik riep hem bij zijn naam en liep tegelijkertijd op hem af.[pullquote]Misschien deed hij zijn werk wel te goed.[/pullquote]

Zijn pols klopte erg zwak maar wel met een normaal ritme. Gelukkig, ik hoefde niet te reanimeren. Zijn ademhaling was nauwelijks hoorbaar en hij was bleek en het zweet gutste van hem af. Ik was alleen met hem in de spreekkamer en liet een assistente komen. De bloeddruk bleek heel erg laag maar zolang de pols tikte was er tijd.

Moest hij niet alsnog naar het ziekenhuis? Ik bekeek zijn dossier en bovenaan stond duidelijk vermeld: niet reanimeren, geen ziekenhuisopname. De datum van deze notitie was vijf jaar oud . Zou het nog geldig zijn? misschien had hij zich vorig jaar wel bedacht, was het nooit in het dossier gewijzigd. Het wachten duurde lang, de man bleef niet aanspreekbaar, de pacemaker deed zijn werk en ik had het medisch dossier achter mij staan.

Dan toch, 15 minuten later sloeg hij zijn ogen op en kwam er langzaamaan reactie. “U was ver heen”, zei ik opgelucht. Ik biechtte op dat ik niets anders had gedaan dan wachten. “In uw dossier staat dat u niet meer gereanimeerd wilde worden.” “Dat klopt”, zei de man, “ik ben blij dat u mij niet hebt ingestuurd.” “Uw pacemaker heeft zijn werk goed gedaan”, poogde ik hem vertrouwen te geven. “Ik weet het niet”, zei hij, “misschien deed hij zijn werk wel te goed.”