Ik zag hem vandaag voor de tweede keer nadat ik enkele weken geleden met hem had besproken dat zijn hoofdpijn waarschijnlijk niet door een lichamelijke oorzaak kwam. Ik vermoedde spanningen en hij zou bij zichzelf gaan onderzoeken waar dat vandaan kwam.
“Ik denk niet dat het van de spanningen komt dokter. Volgens mij is het psychisch.” Het was even stil. Hij was al geen prater en ik was nu even met stomheid geslagen. Wacht even, dacht ik, geen spanningen maar wel psychisch. “Hoe bedoelt u dat?” probeerde ik, al gaf ik mezelf weinig kans dat ik ermee verder kwam. Er was enige stugheid bij deze vriendelijke, zachtaardige man. “Nou ja, kijk, spanningen krijg je als je iets niet goed doet hè. Dan zetten ze je onder druk, stress enzo om het goed te doen, dat levert alleen maar spanningen op. En dan doe je het juist niet goed en dat gaat zo maar door. Ze zetten je onder druk.” Dit kon ik volgen. Kennelijk ervoer hij spanningen als iets dat van buitenaf kwam.
Omdat het stil bleef kwam mijn volgende vraag. “En psychisch, hoe bedoelt u dat?” Hij begon wat te draaien. “U zei namelijk dat uw hoofdpijn daarmee te maken had?” “Het zit zo. Ik ben geen prater hè. Dus dat maalt maar in mijn koppie en het stapelt zich op. Dat is dus psychisch, ik weet er geen raad mee.” Bij hem bleek psychisch iets te zijn dat van binnenuit kwam, dat met hemzelf te maken had. “En waar weet u dan geen raad mee?”, ging ik door. “Ja logisch, met die spanningen natuurlijk”, en hij keek mij aan alsof ik een hele stomme vraag stelde.
Dat was ook het moment om het hier voorlopig bij te laten. Overigens zijn er niet zoveel mensen als hij, de meesten leggen bij stress de schuld buiten zichzelf, hij niet. Hij kreeg er hoofdpijn van.
0 reacties