Toen ik klein was, kende ik mezelf in mijn fantasieën soms bovenmenselijke overlevingsvaardigheden toe. Bij een bombardement van mijn huis zou ik me klein maken onder de tafel, een manoeuvre die mijn leven zou waarborgen, zelfs als de rest van het huis zou instorten. Angsten over een neerstortend vliegtuig kon ik tot rust brengen door de gedachte om een hoge sprong in de lucht te maken vlak voor het toestel de grond zou raken, om zo het moment van de crash letterlijk te ontspringen.
Met het ouder worden maakten fantasieën als deze plaats voor de realisatie van de harde werkelijkheid: de ultieme kwetsbaarheid van de mens. Verkeersongevallen, ziektes, oorlogen, genocides en niets ontziende natuurrampen passeerden de revue, in mijn nabijheid of in de media. Hoe kun je leven met de gedachte dat ook jij en je geliefden zo kwetsbaar zijn? En hoe kun je bijdragen aan het beschermen van de kwetsbaarheid van anderen?
Lees het hele blog van Hester Roos, zoals gepubliceerd op Medisch Contact.
0 reacties