Wat beweegt een jonge Italiaanse vrouw om naar Mexico te reizen, daar vergif te kopen dat bedoeld is om honden te doden, en dit vervolgens in Italië te gebruiken om ernstig zieke mensen op hun eigen verzoek te helpen uit het leven te stappen? Idealisme? Compassie? Zorg voor mensen die in de steek gelaten worden door de medische wereld in hun land? Is het goed of slecht wat hier gebeurt? En doet het er eigenlijk toe wat haar beweegt?
Miele
In de film Miele kruipen we op indringende wijze in de huid van deze jonge vrouw die haar acties zorgvuldig plant en uitvoert, bewogen wordt door het leed van de mensen die zij helpt, maar daar ook goed voor betaald krijgt door haar cliënten. De naam waaronder zij werkt (Miele is Italiaans voor honing) suggereert dat zij het bittere lijden een zoete afloop bezorgt. En toch is het misschien niet zo eenduidig als haar zoete bijnaam suggereert.
Wanneer zij namelijk geconfronteerd wordt met een man die niet ongeneeslijk ziek is of lijdt, maar toch door haar geholpen wil worden, komt ze in gewetensnood. Wat hij vraagt kan zij niet leveren. Wat zij als zorg aanbiedt wil hij als zakelijke transactie aannemen. Hij betaalt haar toch immers goed? En daar gaat het wringen voor haar. Toch raakt ze gefascineerd door de man en ontstaat er een bijzondere vriendschap. Een zorgbetrekking wordt afgewezen door hem, maar zorg en bezorgdheid is er zeker. En waar liggen dan de grenzen tussen het een en het ander? Waar wordt zorgzaamheid bemoeizucht en paternalisme? Wie bepaalt wat goede of slechte redenen voor hulp bij zelfdoding zijn?
Kijk en huiver
Goede films geven geen antwoorden maar zetten aan het denken. Miele is zo’n film die aan het denken zet, van het begin tot het einde. En dat is een grote verdienste bij een thema waarover veel mensen al direct een duidelijk mening hebben. De film stelt indringend de vraag naar de grens tussen goed en kwaad. Maar misschien nog indringender wordt de vraag gesteld wat er nodig is om iemand zoiets intiems als zijn of haar eigen dood te bezorgen, en wat dit betekent voor de zorgrelatie. Als het geen zorg, geen transactie en geen vriendschap kan zijn, wat kan het dan wel zijn wat hier gebeurt? Of is het een mengeling van deze drie, en hoe houdbaar is dat dan? Kijk zelf en huiver.
[bol_product_links block_id=”bol_5be562da41cf8_selected-products” products=”9200000030251906″ name=”miele” sub_id=”” link_color=”003399″ subtitle_color=”000000″ pricetype_color=”000000″ price_color=”CC3300″ deliverytime_color=”009900″ background_color=”FFFFFF” border_color=”D2D2D2″ width=”590″ cols=”2″ show_bol_logo=”0″ show_price=”1″ show_rating=”0″ show_deliverytime=”1″ link_target=”1″ image_size=”1″ admin_preview=”1″]
1 reactie
mevr ooms
HET is een schande dat een ander over jou levenseinde kan beschikken een mens tot op het bot laten lijden moest niet mogen!!!!!
psychis lijden is onmenselijk en de medische wereld en de politiek kijkt toe!!!. er mag geen euthanasie op verzoek gepleegd worden waarlijk een groet schande !!
Laat diegene, die daar om voor wat voor redenen dan ook. niet aan kan voldoen, de mensen doorsturen naar een andere arts/ medisch begeleider.