3 – 4 minuten

2 reacties

In dit boek staan mensen centraal die klaar zijn met het leven en buiten de criteria van de Euthanasiewet vallen. Desondanks willen ze toch tot hun einde de regie houden en proberen ze op een menswaardige en zelfgekozen manier hun leven te beëindigen. Het boek opent met de vraag: ‘Mag jouw dood jouw keuze zijn?’. Door meerdere visies, ervaringen en gedachten te laten horen hopen de makers een inspiratie te bieden in het vormen van gedachten over dit onderwerp. Onder de noemers: ‘Ik ga dus ik besta’, ‘Ik blijf dus ik besta’, Ik begeleid dus ik besta’ en ‘Ik denk dus ik besta’ geven twintig, direct of indirect, betrokkenen via hun levensverhaal inzicht in deze persoonlijke situatie.

Degenen die besluiten er een einde aan te maken ervaren geen andere keuze dan van het dak afspringen, gebruik maken van een touw, pillen slikken of helium via een ingenieus zelfgebouwd systeem te inhaleren. Aan deze uiteindelijke daad gaat een heel proces vooraf en hier gaat het boek uitgebreid op in. Zo wordt de autonome persoon in zijn context geplaatst, door ook uitgebreid aandacht te schenken aan de nabestaanden en omstanders van de betrokkene. Dit is vanuit zorgethisch perspectief interessant, want hierdoor kan men het verhaal lezen vanuit de vraag hoe men in deze complexe situatie recht kan doen aan alle actoren in de context.

Klaar zijn met het leven is een onderwerp dat je raakt en iedereen zal er verschillend op reageren. Doordat het onderwerp in dit boek vanuit verschillende perspectieven wordt belicht ontstaat er een vollediger beeld over een aantal unieke en specifieke situaties aan het levenseinde. Zo komen ook een ethicus, filosoof, acteur en politicoloog aan het woord, plus een aantal medewerkers van de Nederlandse Vereniging Voor Een Vrijwillig Levenseinde en Stichting de Einder. Ter illustratie hebben kunstenaars zich door het thema laten inspireren en beelden gemaakt die de kwetsbaarheid van de betrokkenen laten zien.

Het onderwerp van dit boek is niet gemakkelijk. Uit de ervaringen blijkt dat dit soms ook geldt voor artsen. Er wordt verteld dat begrip en ruimte niet altijd worden ervaren voor het bespreken van hun levenseindevraag. En wat wordt verstaan onder ‘ondraaglijk en uitzichtloos leven’ voor de arts en patiënt verschillend kan zijn. Het is duidelijk dat er vanuit patiëntenperspectief behoefte is aan openheid en oog voor de kwetsbaarheid van de betrokkenen. En ondanks dat degene die klaar is met zijn leven autonoom in zijn of haar beslissing, toch ondersteuning en erkenning vanuit de omgeving belangrijk vindt. Er is zonder twijfel sprake van een relationele situatie, waarmee verantwoordelijk moet worden omgegaan. De vraag die deze specifieke situatie oproept is of het nodig is de huidige Euthanasiewet te verbreden. Maar zijn nieuwe regels het antwoord op deze vraag? Uit het boek blijkt dat ook aandacht en zorg belangrijk zijn voor een menswaardig bestaan en dat zijn nou juist thema’s die voor zorgethiek interessant zijn.

KLAAR – Albert Heringa en Lilian Kars. Uitgeverij Lemmens B.V. 2012 ISBN 978-90-77490-77-8

Illustratie via Carline Huge.

Een artikel van


2 reacties

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Steeds meer mensen komen aan de onderkant van onze samenleving door een tekort aan werkgelegenheid, een financieel minimum, een verschralende zorg. Er wordt maar stilgestaan bij een ethisch vraagstuk over vrijwillige levensbeëindiging terwijl in de vaart van de bezuinigingen blijkbaar geen ethisch vraagstuk wordt gezien in de ernstige dehumanisering die al jaren aan de gang is en nog niet is beëindigd.Ik beklaag de samenleving, haar politiek, haar rechtssysteem, haar medische stand die moeite heeft met de acceptatie van vrijwillige levensbeëindiging. Is het ethisch dat steeds meer mensen onder de samenleving in leven worden gehouden terwijl zij dat leven niet meer willen leven ? Nog afgezien van de vraag of het ethisch is dat mensen door tekorten buiten de samenleving terechtkomen. Ik vraag hen of zij wel goed stil hebben gestaan bij de vraag wat het bijvoorbeeld is om van 880 euro per maand te moeten rondkomen, opzoek moeten naar werk wat er niet is, voortdurend moeten opdraven om aan te tonen wat zijn doen om toch werk te vinden… En dan nog niet eens te spreken wat als er problemen met de gezondheid spelen, een beroep moet worden gedaan op zorg wat ook al steeds meer uit eigen kring moet worden gekregen. Dit is een ethisch schandaal !
Het een ethisch schandaal dat politici verspeend zijn van het zien van de consequenties van het verschralende beleid, Net zo dat het ethisch verwerpelijk is dat artsen af mogen zien van levensbeëindiging op persoonlijke overtuiging. Vanwaar eigenlijk? Zijn het het ook nog priesters? Valt bidden voor genezing ook onder het medisch handelen ?
Hoe ethisch is het om mensen in mensonwaardige omstandigheden te laten voortleven terwijl ze dit niet meer willen ? In mijn ogen is het de ethiek van een samenleving die haarzelf altijd het liefst naar de buiten wil presenteren als ethisch …maar feitelijk een vlag op een modderschip. Er worden hier mensen in leven gehouden blijkbaar omdat dit hun geweten sust geen stille moordenaar te zijn.

Roger Vanhaverbeke

Tessa,

Ik heb het boek nog niet gelezen, lijkt me interessant maar ik heb de indruk dat men de euthanasie wet uiteraard zal moeten beter maken en ik vermoed vooral in de zin van het feit dat héél véél mensen het niet zien zitten om jaren afhankelijk te worden.
Onafhankelijkheid wordt vandaag de dag beschouwt als een gegeven dat in de grondwet staat en zeker als men ziet hoe men in de zorg omgaat met afhankelijke personen heb ik mijn bedenkingen.
Psychisch onderaaglijk lijden wordt volgens mij de eerste indicatie binnen de nieuwe euthanasie wet en om vele redenen…
daar zijn: patiëntenrechten die dienen gerespecteerd te worden, daar zijn het recht op een negatieve of positieve wilsbeschikking en ten slotte op een mort en dignité of sterven in alle waardigheid, de aftakeling is voor niemand plezierig, noch voor diegene die het moet ondergaan, noch voor diegene die het aankijkt of ziet gebeuren, noch voor de zorgverleners die er zelf psychisch onder lijden (hier is nog niet zoveel over gepubliceerd, denken we even aan de vele burn-outs in de zorgcentra)dit is een gemeenschappelijk lijden waar velen de kracht niet toe hebben en zover wil ik persoonlijk ook niet gaan…. en om 2600 euro per maand te betalen voor 59 minuten verzorging in een verpleegtehuis…. dit is me z’n geld niet waard…. dus stap ik er liever ZELF vroeger uit maar ik dien de mogelijkheid te krijgen om het alléén en zelfstandig te doen, ik wil er niemand méé belasten.
Roger