En toen was daar opeens minister Schippers van Volksgezondheid, Welzijn en Sport die een interviewer toevertrouwde: “Er wordt veel te weinig nagedacht wat het betekent om patiënt te zijn” (NRC Handelsblad, 8 oktober 2011). Ik was pas net wakker, kneep eens in mijn arm en nam nog een slok koffie. Nee, ik droomde niet. Het stond er echt. Schippers houdt zich al sinds 1994 met gezondheidszorg bezig en leidt sinds een jaar het Haagse ministerie dat het meeste geld mag uitgeven. Nu een familielid van haar geopereerd moet worden, ziet ze dat verschillende artsen verschillende oordelen hebben, de onderlinge communicatie soms matig is en de onzekerheid bij patiënten groot. Ondanks haar jarenlange bemoeienissen met de zorg dacht Schippers “dat het een geoliede machine zou zijn.”
Ik dommelde weer in en droomde weg. In die droom ontmoette ik politici, managers en beleidsmakers die de gezondheidszorg niet als een machine beschouwen. Zij snapten dat geoliede machines steeds opnieuw hetzelfde product maken zonder oog te hebben voor context, nuances of grilligheden. Zij zagen ook in dat het in zorginstellingen niet om een rationeel en efficiënt productieproces gaat waarin klanten met volle overtuiging kiezen voor het één en niet voor het ander. Ze begrepen dat alles wat zorgverleners doen om patiënten te helpen en bij te staan niet volledig is onder te brengen in de dichtgetimmerde koers van diagnose-behandelcombinatie, zorgpad of evidence-based interventie.
“Maar als de zorg geen geoliede machine kan zijn, wat is het dan?,” vroeg ik de politici, managers en beleidsmakers in mijn droom. “Het is een ruwe zee waarin zorgverleners met hun kennis en vaardigheden en patiënten met hun ervaringen in dezelfde boot zitten en samen proberen enige grip te krijgen op het leven en lijden van patiënten,” legden ze uit. “Maar wat is jullie functie daarbij?,” wilde ik weten. “Wij fungeren als vuurtorenwachter. We luisteren naar wat die zorgverleners en patiënten ons vertellen over de ruwe zee, proberen de tegenkrachten te doorzien en helpen hen zodoende te zoeken naar de ruimte om de boot langs te laveren. We willen dat patiënten zich ondanks de grillige zee veilig voelen op de boot, kunnen vertrouwen op het personeel en weer aan wal stappen met het gevoel serieus genomen te zijn,” zeiden ze trots.
0 reacties