Koffiepauze

Het was een bijzondere week: een kind had haar moeder verloren, een moeder had haar kind verloren en een man had zichzelf verloren. De tragiek komt regelmatig langs in een huisartsenpraktijk, maar deze keer was het allemaal wel heel erg oneerlijk. Raakte ergens een jong kind van acht haar moeder kwijt ten gevolge van kanker, aan de andere kant van de wijk werd een kind veel te vroeg geboren om überhaupt ooit kanker te kunnen krijgen. Hier kan alleen maar sprake zijn van noodlot, van onafwendbare gebeurtenissen waaraan niets en niemand schuld draagt. De dood is een lot dat ons allen op het pad komt en waar uiteindelijk mee te leven valt. Voor een huisarts is dergelijk leed sóms zelfs routine, je verzoent je ermee.

De dreun die ik vorige week kreeg toegediend werd dan ook niet veroorzaakt door twee keer een verscheurd moeder-kindcontact, maar door de derde dode. Een man had zichzelf van het leven beroofd. Als een boemerang kwamen die andere twee drama’s alsnog op me af. Dáár was gevochten om het leven te behouden, daar waren banden uiteen gereten, daar was bij voorbaat een verloren strijd. Niet bij de zelfmoordenaar. Daar werd de dood juist opgezocht, niets geen noodlot, maar een paradoxale uiting van de maakbaarheid van het leven. De één neemt zijn recht, de ander heeft niets te kiezen.

We zijn maar koffie gaan drinken. Een belangrijk rustpunt op de dag. Even geen patiënten, maar alleen met de assistentes en de andere huisartsen. Heb jij nog wat meegemaakt?

Uiteindelijk kreeg toen ook de zelfmoordenaar zijn plekje. Zijn vreselijke eenzaamheid zal niet minder erg zijn geweest dan kanker, als het al mogelijk is om leed in gradaties uit te drukken. En het verdriet van nabestaanden kijkt niet naar oorzaken. Zo werd eer gebracht aan alle overledenen van de afgelopen week. Er zullen nog vele koffiepauzes volgen.